Stećak

Religija ilirskog ("slavenskog") boga Sunca Dažboga (stećak iz Radimlje, gore-lijevo) proširila se cijelim predantičkim svijetom: u Siriju gdje je prihvaćen kao bog Sunca Shamash (Palmyra, 150 p.n.e., dole-lijevo), u Stari Rim kao bog Sunca Sol Indiges čije je obožavanje u kasnoj Rimskoj Imperiji (1-3 v.n.e.) bilo poznato pod današnjom konvencijom (dogovorenim nazivom) "misteriozna religija boga Sunca Mitre" (dole-desno), u zapadnu Kinu (antički nadgrobni spomenik, nepoznate starosti, gore-desno), u Stari Egipat (6000-3100 p.n.e.) gdje je prihvaćen kao bog Sunca Amon Ra a kasnije postao Horus ili samo Ra (nije prikazan), zatim širom keltskih zemalja gdje je prihvaćen kao bog Sunca Belin (3 v.n.e., nije prikazan), itd.

Pečatni grb Ilirije (kao grčke kolonije). Četiri kraljevska žezla pečata simboliziraju Četvrtu kraljevinu kako su Antičku Grčku vidjeli Iliri, a što su kasnije usvojili i Protestanti, Stećak iz Daorsona kod Stoca (gore), naspram antičkog vrča, oko 530 p.n.e., Arheološka zbirka Muzeja u Louvreu, Francuska (dole), porijeklo kojeg nije tačno utvrđeno ali koji nosi pečat provincije u kojoj je proizveden: Grčke Ilirije (Ilirije pod Grcima). Pečat na skupocjenim amforama je imao istu ulogu kao i pečat kovnice novca na kovanicama tj. novčićima. Žezlo je često izvođeno u obliku rogova ovna, kao omiljenog religijskog simbola (snage i plodnosti) u predantici i antici kad se ovna često žrtvovalo, pa i na stećcima-žrtvenicima. Kao i sve krstolike grbove i pečate iz predantike, Crkva je prisvojila i ovaj simbol nazvavši ga "krst sidraš" (cercelée), tek ga opisujući i to po onom na šta ih je asocirao kad su na njega naišli u predantičkim nalazima, pri tom ne nudeći objašnjenje nastanka pa je jasno da simbol izvorno ni nije kršćanski. Shodno tome je smišljena i cijela fatazma o tome da je to krst koji "njeguje uspomenu na sv. Klementa, prvog sveca Crkve, oko čijeg vrata su krvnici svezali sidro i bacili ga u more" - pa se i po tome tj. sezanju za najraniju moguću istoriju kršćanstva da bi se lažiralo porijeklo krsta (u sklopu čega je prozvan i "krst mornara") vidi da je ustvari riječ o najvažnijem grbu velikih neprijatelja Rima, što s obzirom na napor koji je bio potreban Rimu da "pokori" (zaključi mirovni sporazum za) Iliriju, samo mogu biti Iliri. (Tako zapadnoevropska lažna enciklopedija Wikipedia - savremeni alat za globalnu kontrolu informacija - slike antičkih amfora iz Ilirije odsijeca tako da se grb pečatnik provincije proizvodnje ne vidi.) Grb Ilirije se vremenom transformisao u Grb "Bizantije", odnosno potom u Srpski grb.

Istorijska transformacija Grba Ilirije (1,2) u (3) Grb "Bizanta" i potom u (4) Grb Srbije.

Crtež iz pećine Badanj, kanjon Bregave. Jedini pećinski crtež na istočnoj obali Jadranskog mora, i jedan od najstarijih pećinskih crteža Evrope, prije ca. 35.000-45.000 godina (prije nego je čovjek naselio Zapadnu Evropu). Prikaz kroćenja konja, kao molitva rasprostranjenog kulta za bogat ulov.

Realistički prikaz lica čovjeka praistorije; čudesna Butmirska kultura (5200 p.n.e.) posebno se ističe umjetničkim dometom kao jednom od najvažnijih odlika civilizacije, dok je Butmirska kultura začetak Starobosanske civilizacije. Kao primitivniji oblik stvaralaštva i izraza, većina stećaka su stariji od Butmirske kulture tj. prethode joj za 1000-5000 g.

Lokacija Ljubuškog na obodu Trojanskog ratnog teatra, po arheologu R. Salinasu.

Starogrčki mitološki motiv na stećku (Pržine kod Ljubuškog), sa prikazom Trojanskog rata (1200 p.n.e.) - Iphigenia u zlatnoj kočiji posmatra svog oca Kralja Agamemnona kako ubija svetog jelena na polju opkoljenom pleterom grmljavine (ratom) u astralno opisanoj eri Trojanskog rata. Ljubuški se nalazi na obodu Trojanskog ratnog teatra, prema arheologu R. Salinasu. Mitološki motivi su tek metod za lapidarno ("u kamenu") dočaravanje istorije metaforama; međutim Trojanski rat je bio obična agresija kojom je Grčka prvi put kolonizirala Iliriju.

(A) Raspored kovnica vlastitog novca moćnog Ilirskog Kralja Balaja, (B) lokaliteti pronađenog novca Kralja Balaja (Ballaios). Iako najmoćniji ilirski kralj (koji je kovao najviše vlastitog novca), antičke hronike ga ne pominju kao da nikad nije postojao, dok pominju slabe ilirske kraljeve i kraljice (koji su kovali vrlo malo ili nikako vlastitog novca).

Novac moćnog (koji je kovao najviše vlastitog novca) Ilirskog Kralja Balaja (Ballaios) koji je vladao ca. 167–135 p.n.e. Njegov novac je najzastupljeniji, a pronađen je s obje strane mora pa su Rimljani itekako znali za njega. Ali, starorimske hronike bilježe samo slabe Ilirske kraljeve i kraljice, tj. koji su kovali male emisije vlastitog novca ili nisu kovali nikako. To razotkriva starorimske izvore kao lažirane i potpuno nepouzdane - isto kao nakon njih i rimo-katoličke, pa je očito da sve informacije u vezi sa Ilirijom koje dolaze iz rimskih izvora treba zanemariti.

Najživopisniji poznati starobosanski stećak (Zgošća kod Kaknja), pripisuje se srednjovjekovnoj Bosni, međutim stećak ne sadrži nijedan simbol srednjovjekovlja. Svi ornamenti stećka potiču iz Antike: česti antički motivi List života i Drvo života (gore), nasuprot zlatnih Listova života pronađenih u ženskoj grobnici u Mikeni, Grčka (1600 p.n.e.), iz zbirke Arheološkog muzeja u Istanbulu (dole). Da je prikazani stećak antički a ne srednjovjekovni vidi se i iz toga što su blokovi bedema antičkog grada Daorsona kod Stoca takođe izrađeni u stilu bedema starogrčkog grada Mikene.

Ilirska lučka kapetanija u Počitelju, koju je Kralj Tvrtko I obnovio 1383 za potrebe kopnenih trupa.

Antički ratnici sa perjanicama. Stećak, Daorson.

Pegaz, Grčka mitologija. Stećak Daorson.

Ilirski grad Daorson kod Stoca, južna Bosna, sa kovnicom novca Kralja Balaja. Podignut na ostacima prailirskog grada ca. 1650 p.n.e. Razorili ga Rimljani.

Vučedolska keramika i staklene čaše, Dobor. Regionalni muzej Doboj.

Jedna od najbolje očuvanih nekropola, lokalitet Crljivica, Imotski, s hrvatske strane granice. Primjer kulturocida od strane hrvatske države izgradnjom ceste niskog ranga (čije se trase inače mogu lako mijenjati) - i to kroz samo središte nekropole čime je ista popolovljena te izložena ubrzanom uništenju usljed vibracija, aerozagađenja i dr. Nekropolu su Hrvatska i UNESCO proglasili "ranokršćanskom" iako nema jasnih znakova kršćanstva osim jednog stećka sa doklesanim krstom. Istom metodom Crkva se koristila i pomoću Austrougarske države, koja je kroz jednu od najljepših nekropola Radimlju kao i druge poput Rostova u Novom Travniku usjekla put i tako uništila znatan broj stećaka i nalaza.

Vaze izuzetnog umjetničkog dometa i stila, 5200 p.n.e., Butmirska kultura.

Stećci sa motivima koje su uklesali sami Iliri kao "mitski zmijski narod", ili su ih kasnije doklesali sljedbenici gotskog kulta starogermanskog Boga zmija (VII-IX v.n.e.), ali koji su amaterski protumačeni u UNESCO nominaciji i proglašenju spomenika kao "prikaz zmajeva iz XII v." da bi nekropola u katoličkom svetištu Međugorje bila uvrštena na listu i time još jedan spomenik Starobosanske civilizacije pripisan kršćanstvu (nekropola nema jasnih simbola kršćanstva).

Karta geografske rasprostranjenosti, odnosno gustoće rasporeda, nekropola Starobosanske civilizacije u Bosni danas.

Predantički Keltski stećak u Irskoj, Bosanski stil sa motivom Drveta života sa Suncem na vrhu (stari stil, prije 1200 p.n.e.). Jedan od dokaza da su Kelti porijeklom iz Bosne (Ilirije), a ne Njemačke kako to zapadnoevropska istoriografija podmeće.

Stećak sa astralnim motivom, vjerovatno prikazom trorepe komete Hyakutake prvi put izopažane 1996 kao najsjajnije, tj. komete s najbližim prolaskom pored Zemlje otkad postoji optička astronomija (250 godina). Hyakutake se skoro šest mjeseci vidjela golim okom i danju i noću, i jedina je poznata trorepa Velika kometa (20-ak istorijskih kometa koje su se vidjele golim okom i danju i noću). Orbitalni period izračunat kao 17330 godina znači da je kometa Hyakutake prošli put obišla Zemlju godine 6670 p.n.e., pa je to vjerovatno vrijeme doklesavanja stećka. Astronomski simbol za kometu ☄ (kružić sa tri zrake) je nepoznatog porijekla, seže u duboku Antiku a u astronomiju je preuzet iz astrologije, pa simbol izvjesno predstavlja kometu Hyakutake čiji je prošli spektakularni prolaz pored Zemlje zabilježen i na gornjem starobosanskom stećku. To znači da je Kameno doba u Bosni odnosno Iliriji završilo kad i na Bliskom istoku - oko 7500 p.n.e., a ne 5500 p.n.e. kako to podmeću one škole misli kojima dominiraju kršćanski filozofi odnosno katolička skolastika po kojima je Butmirska kultura (5200 p.n.e.) - iako najstarija umjetnička kultura - "donešena" s Bliskog istoka, tj. da se nije razvila prirodno iz kreativne sposobnosti Ilira koje se u tom slučaju ne bi moglo smatrati civilizacijom i pretečom kako Grčke civilizacije tako i Starog Rima, odnosno kolijevkom civilizacija. Prikazano opažanje komete je vjerovatno i izvor Ilirske ("Slavenske") teologije, u kojoj je Troglav vrhovni bog "Neba, Zemlje, i Podzemlja". Rimljani odnosno Vatikan plagirali su ovo vrhovno ilirsko božanstvo i inkorporirali ga u svoju lažnu religiju kao doktrinu Svetog trojstva: Sunca tj "Oca", Zemlje tj. "Sina", te Podzemlja tj. "Svetog duha". Među planinskim vrhovima troznačne etimologije na Balkanu, samo Troglav u Bosni (koji je geološki jedini i lokalitet udara meteorita) odgovara staroslovenskoj mitologiji, dok su vrhovi Triglav u Sloveniji te Trojan u Albaniji recentni etimološki falsifikati nazvani tako od strane Austrije u XVII i XVIII v. - u sklopu kreiranja mita o istorijskom pravu Albanaca kao Ilira na Balkan a koji su po tom falsifikatu "vladali prostorom od Drave do Drača". Naprotiv, kako se slažu i vodeći ilirolozi upravo je Bosna Uža Ilirija, a što je glavna prepreka pomenutom mitu te glavni tj. geostrateški motiv Vatikana pod jevrejskim papama bez prekida od 1605-danas, da Bosnu 1878 izrenta Austriji koja je planskim uništavanjem i pljačkanjem velikog bosanskog arheološkog blaga nastojala sakriti ovu činjenicu, dok im je kolonijalna pljačka šuma i ruda bila tek izgovor za upad i boravak.

Frigijska (Brigijska) kapa na stećcima. Frigi ili Brigi (u značenju briježani, gorštaci) su jedno od tri glavna trojanska (ilirska) plemena u Trojanskom ratu. Na prikazu Trojanskog kola (gore) igrači drže trolisnu djetelinu (znak ilirskog boga Troglava) opisanu u Ilijadi kao simbol Trojanaca. Frigijska kapa je simbol slobode u svijetu npr. na Grbu Senata SAD-a.

Vrlo rijedak (poznato je svega 10-ak primjera) motiv trolisne djeteline u predantici se nalazi uglavnom na predmetima vladara i najviših sveštenika: Sumer (gore lijevo), Mesopotamija (gore desno), Egipat (dole) iz grobnice Faraona Tutankamona.

Tipičan stećak iz današnje Srbije, sa istim motivom kao i gornji stećak iz Bosne (vrhovnog ilirskog božanstva Troglava predstavljenog metaforom tri Sunca tj. trorepe komete). Stećci Srbije su složenije forme i obrade od stećaka Bosne, te utoliko recentniji. To je, uz znatno veću brojnost stećaka Bosne (uže Ilirije prema J. Wilkesu) od preko 85% u odnosu na okolne zemlje, jedan od dokaza da se Starobosanska (Ilirska) civilizacija širila iz Bosne radijalno prema vani, najprije prema današnjoj Srbiji odnosno Podunavlju, i dalje.

Širenje ilirskog jezika ("slavenskog") na istok - način nastanka ruske protokulture (jezgre ruske državnosti) uključujući jezik, i indijske protokulture uključujući sanskrit (jezik indijske aristokratije i sveštenstva), kao dio ilirskog asimilativnog imperijalizma na vrhuncu razvoja tj. uspona ilirske civilizacije (4000-2000 p.n.e.). Lambertova azimutalna ekvivalentna projekcija, jedina optimalno vjerodostojno prikazuje međusobne odnose površina i pravaca na srednjim geografskim širinama. Mapa prikazuje optimalnu tj. najsigurniju rutu (uvijek se držeći morskih obala - Crnog, Kaspijskog, Aralskog pa sve do Indijskog) širenja ilirskog ("slavenskog") jezika, sistema uprave, metalurgije bronze i dr. u Yamnaya bronzanu kulturu (koja je opšteprihvaćena kao ruska protokultura i jezgra ruske protodržavnosti). Istom rutom su zatim, suočeni sa Himalajskim vijencem, zavinuli prateći Kaspijsko more dalje ka jugoistoku i tako izbili u Mohenjo-daro u dolini rijeke Ind gdje su stvorili Harappa kulturu - indijsku protokulturu kao i jezgru indijske protodržavnosti pod ilirskom dinastijom Kuru. Ovo širenje Ilira "od mora do mora" je postalo osnov svih kasnijih mitoloških motiva "putovanja na kraj svijeta". Mapa prikazuje i pravce širenja imperijalnih prodora u ostale dijelove predantičkog svijeta gdje su Iliri prenijeli tehnologiju Bronzanog tj. Metalnog (civilizovanog) doba i postavili svoje dinastije, uključujući Egipat, Izrael, Sumer-Asiriju-Mesopotamiju te Libiju, čime su tamošnje civilizacije otpočele postojanje. Ovaj koncept postavljanja dinastija će pod maskom istovjetnog širenja civilizacije (ali već jednom civiliziranim narodima - pa se radi(lo) tek o izgovoru za eksploatatorski imperijalizam tj. kolonijalizam) plagirati Rimljani (Vatikan/velikojevrejska elita), V.Britanija/velikojevrejska elita, i dr.

Figura bijelog kralja - vjerovatno osnivača prve indijske dinastije Kuru - zaogrnutog plaštom sa motivom trolisne djeteline što uz figurinu sumerskog svetog teleta i ilirske stećke sa istim motivom predstavlja najstariji heraldički prikaz djeteline na svijetu. Pronađena 1923 u Harappu, dolina Inda, Pakistan. Prema indijskom epu Mahabharata, dinastija Kurusa je "vladala cijelim svijetom", pa bi se u slučaju njihove uspostave vlasti u zapadnoj Indiji radilo o imperijalnom proširenju te dinastije na indijski potkontinent iz pravca zapada prirodnim tj. najlakšim putem tog doba - prateći istovjetnu morsku klimu i reljef tj. obalom Crnog, Kaspijskog, te Aralskog mora Iliri su, suočeni sa Himalajskim vijencem, zavinuli skupa sa Kaspijskim morem (koje se u to doba prostiralo sve do rijeke Ind) prema jugoistoku te tako izbili na rijeku Ind odnosno sve do "kraja svijeta" tj. do Indijskog mora (okeana), gdje su stvorili Indijsku protodržavu pod ilirskom dinastijom.

Najstariji mačevi na svijetu: Ilirski bronzani mačevi (3200-3300 p.n.e.) iz prinčevskih i generalskih grobnica u Arslantepeu, Turska, i Novosvobodnayu, Rusija - obje lokacije na putu imperijalnog pohoda Ilirske carske vojske ka istoku. Ukrašeni trouglovnim tj. trifolnim simbolima Ilirske imperije kao njenim zaštitnim znakom u čast vrhovnog ilirskog boga Troglava, kao i kraljevskim žezlom u obliku rogova ovna.

Tipični ilirski zagrobni amuleti, pronađeni u predhatijanskoj (prije 2300 p.n.e.) prinčevskoj grobnici u Alacahüyüku, Anadolija (Turska), na putu pohoda Ilirske imperijalne vojske prema istoku. Na amuletu dominiraju simboli trolisne djeteline, Svastike i dr. tipične oznake Ilira kakve srećemo na starobosanskim stećcima i stijenskim crtežima iz neolita u Bosni. Na amuletima se vide uvijek posebno izdvojena tri simbola - u čast ilirskog boga Troglava tj. njegova tri podboga koji su mu služili (što će Grci plagirati u koncept "Zeusa i njemu potčinjenih polubogova"). Na taj način se prizivalo Troglava da pokojniku "pruži zaštitu na onom svijetu". Amuleti su izrađeni u obliku i veličini astrolaba (antičkih uređaja za navigaciju morima) za "pokojnikovo lakše kretanje u podzemnom svijetu", pa iako je do danas najstariji pronađeni astrolab datiran u postantiku, izvjesno je da je navigacija pomoću astrolaba bila poznata i ranije te da su je poznavali još Iliri.

Uporedna tabela Vinčanskog pisma (Ilirskog alfabeta) kao najstarijeg na svijetu (5500-5200 p.n.e.), sa različitih predmeta i ploča, nasuprot svih dešifrovanih antičkih pisama (sva recentnija od Vinčanskog). Očito je da su sva tek varijante Ilirskog.

Čest prikaz Boginje Artemis (Theron, kako je nazivao Homer) kao gospodarice životinja i zaštitnice lova, na atenskoj grnčariji majstora Kleitiasa, 570 p.n.e., Etrurski muzej u Firenci (lijevo), naspram prikaza iste Boginje (Serbone) iz kulture Harappa, Indija (2000 p.n.e.) pod ilirskim simbolom sunčanog točka ("vječnosti") i prikazom ulovljenog mamuta (desno) što s obzirom da su mamuti izumrli oko 2500 p.n.e. vremenski smješta i uspon Ilirske imperije u razdoblje između 4000 p.n.e. (kraj Butmirske i Vinčanske kulture) i 2000 p.n.e.

Tartaria-Vinča ploče, 5500-5200 p.n.e., pronađene 1961 (gore desno, dole) naspram glifnog pisma kulture Harappa, Indija, 3300-1300 p.n.e., pronađenog 1923 (gore lijevo). Iako su pisma nerastumačena, pokazuju zapanjujuće sličnosti uključujući neke iste glifove, kao jedan od dokaza da je Harappa ilirska kolonija.

Stećak kod Jelašaka kraj Olova, Bosna. Stećak je 1960-ih uništila Crkva, pod izgovorom "širenja katoličkog groblja". Sadržavao je astralne motive kao i nepoznato pismo sa brojnim glifovima zajedničkim sa Tartarskim (Vinčanskim) pismom (5500-5200 p.n.e.) kao i nepoznatim pismom Harappa kulture, Indija (3300-1300 p.n.e.). Tekst je bio naslovljen sa "ILOS" - grč. Ilus, osnivač grada Iliosa (lat. Illium) koji će kasnije biti poznat kao Troja. Homer u Ilijadi pominje "grobnicu Ilusa sina Dardanosa, u sred trojanskih zemalja". Velikojevrejski imperijalizam (putem velikonjemačkog) je pomoću Vuka Karadžića nametnuo pravopis koji odgovara tom imperijalizmu - izbacivanjem "grčkih" slova kao ključnog dokaza da je Ilirsko (Vinčansko) pismo, koje se nalazilo i na stećcima, preteča sve pismenosti uključujući istočnu.

Stećak iz Žgošće kraj Kaknja, Bosna, sa motivima drevne astrologije. Sadrži i čest simbol zvijezde Sjevernjače (gore desno) koja je u drevnim pismima prikazivana kao slovo Iks sa četiri "polumjeseca" (zapravo podebljanja zvjezdanih zraka, tj. onako kako su je posmatrači vidjeli golim okom na noćnom nebu). Uprošćen, simbol podsjeća na grb Ilirije ali je ipak samo molitvena oznaka želje za srećom i uspjehom. Naime, grbovi predantičkih i antičkih država se mogu povezivati isključivo sa kraljevima i njihovim dinastičkim simbolima poput žezla, krune, trona i sl., ali nikako sa astralnim simbolima koji su kao insignije mogli pripadati isključivo sveštenstvu i religijama.

Jedini arheološki nalaz Ilirske flote na svijetu (pronađeno je preko 30 brodova na različitim lokalitetima), potopljene ili ukotvljene tokom odbrambenog rata ili prirodne kataklizme u ilirskoj luci (datiranoj u ca. 3000 p.n.e.) na vrhuncu moći Ilirske imperije. Podvodno arheološko nalazište Desilo, Svitavsko blato (Donje Hutovo blato). Prema bosanskoj arheologinji Snježani Vasilj, nalaze i dokumentaciju otuđila je država Hrvatska, nakon čega je ovo prvo otkriće ilirskih brodova canzurisano na zapadu. Osim što je polovina Hutovog blata devastirano nepotrebnim pretvaranjem Svitavskog blata u akumulaciono jezero Hidroelektrane Čapljina, današnji velikojevrejski planeri (putem velikokatoličkog i velikogermanskog projekta) u svojoj geostrategiji kulturocida nastoje i trasu autoputa Vc položiti kroz sredinu Hutovog blata te tako nalazište kao i dragocjeni park prirode dodatno oštetiti. Arheolozi su na lokalitetu Desilo identifikovali kulturu iz ranog Bronzanog doba, približavajući ga u značaju sa nalazištem na planini Rudnik u Srbiji gdje se smatra da je nastalo Bronzano doba. Pronađeni brodovi su najstariji na svijetu i stariji su od drugog najstarijeg tj. Keopsovog broda - za 500 godina. I dok se životinjska pojila i čamci-kanui svjetskoj javnosti podmeću kao najstariji brodovi svijeta, ovi ilirski brodovi (istinski brodovi - i po dimenzijama i po sposobnosti transporta robe) skriveni su od svjetske javnosti.

Ilirski grad Dillultnnum (Hutovski grad), Hutovo, na mjestu praistorijskog naselja, sa 3 nekropole stećaka. Drevnim drumom je povezan sa Daorsonom. Antički naziv je latinska uvredljiva pitalica: di ult num ("Da li bogovi traju?") kojom se Crkva ruga ilirskom mnogoboštvu nakon što su grad porušili Rimljani. Na ruševinama je u XVIII v. dograđen manji broj objekata.

Humačka ploča kod Ljubuškog, koju neki smještaju u X vijek i smatraju najstarijim dokumentom pismenosti u Bosni, tvrdeći i da je pisana na Bosančici (bosanskoj verziji ćirilice). Međutim, samo manji dio teksta se može dešifrovati po Bosančici ali i taj nekompletan prevod daje nesuvisle riječi i zvana mjesta kojih u postantičkoj Bosni nema. S druge strane, Humačka ploča ima sličnosti sa Vinčanskim pismom i dijele neke glifove.

Najstarija na svijetu figurina boginje plodnosti sa djetetom u naručju (eng. kourotrophoi) pronađena u Vinči, sa prikazom djeteta koje na glavi ima frigijsku (brigijsku) kapu. Obožavanje ove boginje se proširilo u Mesopotamiju kao Boginje Zmija, u Sumer kao Boginje Sunca i plodnosti Innana, u Stari Egipat (preddinastički) kao Boginje plodnosti Isis (majke Boga Sunca Ra tj. Horusa), u Afriku kao Boginje plodnosti kulture Djenné-Djenno (dolina Nigera) najstarije u supsahari, u Staru Grčku kao kult Boginje Demeter (i potom Boginje Artemis ili Artemije, poznate i kao Delia), dok su je Rimljani plagirali u Boginju Dianu, te potom Vatikan u svoj koncept Bogorodice.

Jedna od najbolje čuvanih tajni Zapadne Evrope: nezvanična zastava i grb Frizijaca (ogranka ilirskog naroda tj. Briga, Briježana), plemena koje je bilo osnova protonordijske i protogermanske države) i njihove zemlje Frizije - danas regije Evrope sa oko 3 miliona stanovnika, ali vješto izdijeljene između zapadnoevropskih zemalja kako bi se spriječilo njihovu nezavisnost baš kao što je npr. izdijeljen Kurdistan. Najprljaviji tretman prema Frizijcima danas (a po njihovom svjedočenju) ispoljavaju vlasti Njemačke koja na sve načine nastoji Frizijce prisilno asimilirati tj. germanizirati te tako uništiti identitet i svijest o drevnoj istoriji tog naroda. Grb je stilizacija iz 1954 na osnovu drevnih simbola Frizijaca (a danas i Pokreta za ujedinjenje i nezavisnost Frizije Groep fan Auwerk; frizijski za "Zemlja rijeka"), koji se zajedno sa Svastikama nalazi na nordijskim stijenskim crtežima. Predantički i ranoantički podaci o Frizijcima su izuzetno rijetki (baš kao i o Ilirima, pošto ih Vatikan sviju nastoji iz istorije izbrisati), a ostalo je zabilježeno da nikad nisu vodili agresorske ratove kao i to da su bili najhrabrije protogermansko pleme koje Rimljani nikad nisu uspjeli pokoriti uprkos strašnim pokoljima civila čime je taj narod sveden na današnji broj. Usljed svoje neustrašivosti i ratničke sposobnosti, Frizijci su do kraja X v. odnosno Velike Šizme (1054) sačinjavali originalnu papinsku Švajcarsku gardu, dok danas čine jednu od jezgri protestantizma tj. najveće pobune protiv Vatikana ikad. Naime, pošto Vatikan tj. italijanska i velikojevrejska oligarhija vide protestantizam kao najveću opasnost za globalnu dominaciju radu nesklonih Italijana (čiji najprodavaniji proizvod za eksploataciju čovječanstva jest upravo prevara zvana katoličanstvo), nastoje još od vremena Velike Šizme na sve načine asimilirati ili biološki uništiti Frizijce kao i njihove prasunarodnike Ilire ("Slavene") - nepoželjne svjedoke Velike Prevare zvane Katolička Crkva. Tako su i četiri "lista vodenog ljiljana" (lokvanja) očita heraldička transformacija 4 roga ovna iz nordijske pradomovine Ilirije, pošto je lokvanj u predantici bio najzastupljeniji u Iliriji i Sj. Africi, dok Skandinavija nije bila zemlja močvara - pa je tradicija očuvanja simbola 4 lokvanja jedan od imemorijalnih podsjetnika i dokaza da su Frizijci potomci Ilira-Frigijaca tj. Bosanaca odnosno Srba iz vremena Ilirskog imperijalnog proširenja na sjever.

Gotovo imemorijabilni kulturološki identitet (porijekla) drevnog tj. homeričkog trojanskog odnosno ilirskog plemena Frigijaca (Briga; briježana; gorštaka) sa današnjim Srbima. Komparacija tradicionalnih odjevnih predmeta (kape; obuće) i pozdrava. Pozdrav je u predantici (vidi arheološke nalaze Ruke frigijskog tj. tračanskog boga Sabaziosa ili Sarbona kao motiva za Rimske falsifikate bogova te Grčke falsifikate vrhovnog boga Zevsa - gornji red) označavao poklonstvo vrhovnom ilirskom božanstvu Troglavu "kom se klanjao i Sarbon", dok danas (npr. Novak Đoković - donji red) nakon vještog višestrukog preuzimanja staroilirskih običaja od strane Crkve radi lakšeg pokrštavanja Ilira (npr. praznovanjem Vidovdana - Dana ilirskog boga Vida, Ilindana - Dana ilirskog boga Iliosa ili Ilije po kom su Rimljani i prozvali Ilire, itd.), označava sveto trojstvo koje kao falsifikat stoga brojni Protestanti odbacuju. Ostaci naselja Frigijaca u Turskoj/Grčkoj (uz tamošnju toponomiju istovjetnu bosanskoj te metalurgiju istovjetnu podunavskoj tj. starosrpskoj) su jedan od dokaza radijalnog širenja protocivilizacije iz Bosne (na istok). Ostali dokazi uključuju istovjetnu metalurgiju te nošnju sve do Asirije odnosno Mesopotamije (praktično simultano širenje na jug), kao i (dokazi praktično simultanog širenja na zapad): istovjetnu metalurgiju te nošnju kod Etruraca (osnivača Rima), činjenicu da je osnova latinskog jezika u bosanskom (srpskom), itd.

In English 🡲

---

Stećak je obredni kameni blok Starobosanske civilizacije (predilirske do ilirske) koja je — kako se vidi iz nalaza prvog kovanja metala na svijetu (olova i bronze) na potezu od Tuzle u Bosni do Pločnika u Srbiji — doživjela svoj vrhunac između 4000-2000 p.n.e. što je bez sumnje čini kolijevkom svih civilizacija pa time i pretečom Starogrčke civilizacije i Starog Rima. Stećak nalazimo uglavnom na prostoru Bosne (Uža Ilirija), a u manjem broju u Srbiji te primorju (istorijskoj Bosni). Starosjedioci iz različitih kultura ove Civilizacije su petroglifno oslikali i dogravirali tek oko 2% stećaka. Mnogi stećci su uništeni ili oštećeni pa je od preko 250.000 preostalo oko 100.000, što starobosanske stećke čini najvećom koncentracijom dolmena (praistorijskih pogrebnih blokova) na svijetu.

Pojavljuju se sa motivima koji sežu u praistoriju (lov i kroćenje divljih životinja; izumrle vrste; astralni simboli) i antiku (predantički i antički ratnici sa perjanicama; mitološki motivi; kalendari). Neki stećci sadrže i reljefe ili napise sa još uvijek nepoznatim pismom, zatim sa Ilirskim (Vinčanskim) pismom, kao i glifovima, te na starogrčkom, starolatinskom, staroslavenskom (glagoljici) odnosno ćirilici (bosančici). Stećci sadrže jedinstvenu ornamentiku označenu u arheologiji kao Bosanski stil , čiji se elementi nalaze u keltskim, gotskim, mediteranskim i bizantskim stilovima, a dospio je i u metalne rukotvorine, nakit i oružje.

Tek manji dio stećaka (njih između 300-400 ili tek 0,4%) sadrže srednjovjekovne napise, pa je pogrešno stećke nazivati srednjovjekovnim spomenicima. Kršćanskih motiva (krst i dr.) ima svega 0,5% pa stećci nemaju veze s kršćanstvom nego istom prethode, naročito s obzirom na količinu pretkršćanskih motiva, ornamenata i napisa. U srednjovjekovnim arhivima uključujući Franjevačke hronike, nema pomena o stećcima - ni o narudžbama za pravljenje ili klesanje, pa čak niti o samom postojanju stećaka. To otkriva selektivni pristup Rimo-katoličke crkve, koja i danas pripadnike Starobosanske civilizacije pogrdno naziva "poganima" (što je igra riječi, pošto ranokršćanska uvreda Pagani označava sljedbenike Starobosanske višebožačke religije, a pogan ili šljam jest uvreda nastala razvojem lokalnih jezika upravo pod uticajem Crkve kako bi ovdašnji ljudi svoje pretke i u mislima izjednačavali sa ljudskim "otpadom").

Istovremeno, Crkva spomenike i običaje Starobosanske civilizacije uništava i svojata - npr. Troglava, vrhovnog ilirskog ("slavenskog") boga Sunca, Zemlje i Podzemlja, plagirali su u doktrinu Svetog trojstva (koju stoga mnogi protestanti odbacuju): Sunca tj. "Oca", Zemlje tj. "Sina", i Podzemlja tj. "Svetog duha". Pored ovog božanstva, Rimljani su plagirali i ilirskog boga Sunca Dažboga čije se obožavanje proširilo u okolne zemlje gdje se u ranoj fazi Starog Rima zvao Sol Indiges - da bi ga Rimljani u kasnom Rimskom carstvu (1-3 v.n.e.) pretvorili (raskinuvši veze s Ilirijom) - u ono što se danas konvencijom (u sakrivanju ilirskog porijekla obožavanja tog boga) naziva "misteriozna religija boga Sunca Mitre". Religija ovog ranoilirskog božanstva se iz Bosne (Ilirije) proširila i u Siriju gdje je Dažbog prihvaćen kao bog Sunca Shamash, potom u Stari Egipat (6000-3100 p.n.e.) gdje je prihvaćen pod nazivom Amon Ra (kasnije: Horus ili samo Ra), kao i širom keltskih zemalja gdje je prihvaćen kao bog Sunca Belin (3 v.n.e.), zatim u zapadnu Kinu, Indiju, itd.

Praistorija

Najstariji arheološki pronalazak na prostoru Starobosanske civilizacije je pećinski crtež kroćenja konja, otkriven 1976 u pećini Badanj u kanjonu Bregave kod mjesta Borojevići. Pronađeno je 20 slojeva iz praistorije, a lokalitet je datiran u Gornji paleolit (kameno doba) (50.000-10.000 p.n.e.). Primitivni stil i činjenica da je to jedini pećinski crtež na istočnoj obali Jadrana ukazuju da je riječ o jednoj od najstarijih pećinskih umjetnina Evrope nastalih prije 35.000-45.000 godina tj. prije nego je čovjek naselio Zapadnu Evropu. Crtež je dio rasprostranjenog kulta prvobitnog čovjeka Evrope s njegovom pojavom (oko 45.000 p.n.e.), a nastao je kao molitva bogovima tokom zimskih mjeseci za bogat ulov i narednog proljeća. Najstariji ostaci paleolitskog čovjeka u Bosni - Neandertalca datiranog u oko 40.000 p.n.e., pronađeni su 1991 u pećini Podlipa kod Sokoca, zajedno sa gravurama u kamenu.

U Starobosanskoj civilizaciji, čudesna Butmirska kultura (5200 p.n.e.) kod Sarajeva se posebno ističe umjetničkim dometom kao jednom od najvažnijih odlika neke civilizacije. Pošto je Butmirska kultura najstarija umjetnička kultura, a predstavlja začetak Starobosanske civilizacije, to je i Starobosanska civilizacija prva u istoriji. Kao primitivniji oblik stvaralaštva i izraza, većina stećaka su stariji od Butmirske kulture i prethode joj za 1000-5000 g. I dok je Butmirska najstarija umjetnička kultura, dokaz da je ustvari riječ o civilizaciji a ne tek kulturi je i u tome što se objedinjuje sa svojom susjednom Kakanjskom kulturom (6230 p.n.e.) za koju se sada zna da je najstarija u Bosanskoj civilizaciji - prije Starčevačke kulture (6200 p.n.e.) i Vinčanske kulture (5700 p.n.e.) za koje se donedavno smatralo da su najstarije.

Bosanski srednjovjekovni gradovi su se razvili najvećim dijelom iz autohtonih utvrđenja iz ranijih vremena pa tako npr. tokom arheoloških iskopavanja na Kraljevskom gradu Doboru pronađeni su brojni predmeti iz praistorije, uključujući obilne ostatke Vučedolske keramike (Vučedolska kultura, 3000–2200 p.n.e.), utega i dr. Nađeni su i ostaci praistorijskog zemljanog utvrđenja. Otkriveno je sedam arheoloških slojeva uključujući one iz Željeznog doba (2200-1000 p.n.e), a značajni su i ostaci Kostolačke kulture (3250-3000 p.n.e.). I na drugim lokalitetima Bosne utvrđeno je postojanje starijih naselja i utvrda iz Neolita (8.000-2.000 p.n.e.) i Paleolita (35.000-10.000 p.n.e.). Iskopavanja su pokazala da su se i brojni drugi srednjovjekovni gradovi razvili na mjestima praistorijskih naselja, npr.: Bobovac, Vranduk, Borač, Vratar, Sokolac (Sokograd) na Plivi, itd.

Oko 85.000 ili preko 85% stećaka nalaze se u Bosni, a ostatak u Srbiji, Crnoj Gori te Hrvatskoj. Neki lokaliteti pokazuju astrocentričnu komponentu kao preteču kasnijih sličnih lokaliteta poput Stonehenga u Engleskoj. Preko 70.000 stećaka imaju oblik žrtvenika ili sanduka, a pošto se stećci najčešće nalaze na obrednim gomilama nekropolama koje datiraju iz Paleolita (35.000-10.000 p.n.e.), Neolita (10.000-6500 p.n.e.), Eneolita (Bakarnog doba) te preklapajućeg Bronzanog doba (zajedno: 6500-2200 p.n.e.) i Željeznog doba (2200-1000 p.n.e.) pa sve do Antike, stećci kao takvi su svjedoci kontinuiteta pogrebnog rituala a time i Starobosanske civilizacije sastavljene iz niza kultura.

Tako su Bakarno doba (najstarije nalazište na svijetu je kraj Prokuplja u Srbiji, iz 6000-5500 p.n.e.) kao i Bronzano doba (najstarije nalazište na svijetu je na planini Rudnik u Srbiji, iz 5000 p.n.e.) zapravo nastala u Iliriji - što svjedoči o ingenioznosti Ilira. Zapadnoevropski centri moći vijekovima muku muče s ovim podacima, smišljajući sve šire i šire definicije civilizacije kako bi i njihovi recentniji doseljenici u Zapadnu Evropu bili smatrani civilizacijama. Npr. po jednoj takvoj komičnoj definiciji "bronzana civilizacija je ona koja je ne samo proizvodila nego i trgovala bronzom" - u šta onda ubrajaju i trgovačke rute ćilibarom (fosilizirana smola za bižuteriju sa plaža sjevernih mora) ka Iliriji, sakupljanje i obrada kojeg je starije (jer je poznato iz kamenog doba) od proizvodnje bronze čime umanjuju značaj ingenioznosti Ilira za stvarni napredak čovječanstva pošto je upravo sa bakrom otpočelo Metalno doba tj. civilizacijski uspon ljudske vrste širenjem metalurgije iz Ilirije u svim pravcima - stvarajući tako začetke temeljnih kultura poput Rusije, Indije, Izraela, Egipta, Grčke, Rima, Mesopotamije, Persije, itd.

Antika

Bosna je uža Ilirija (Illyria Proper), a njen narod se nije romanizirao niti helenizirao. Umjesto toga, Starogrčka civilizacija i Stari Rim razvili su se pod uticajem Ilirije, koju su potom kolonizirali: Grci u Trojanskom ratu, zatim Rimljani 9 g.n.e., te potom Vatikan kao nova maska Starog Rima - u Srednjem vijeku sve do danas. Kao stalna meta susjeda, istorija Bosne odnosno Ilirije je podvrgnuta cenzuri, tako da se njeni najmoćniji kraljevi ne spominju u starorimskim hronikama (poput Kralja Balaja koji je kovao toliko vlastitog novca da ga se i danas pronalazi s obje strane Jadrana pa su Rimljani itekako znali za njega), dok se same Ilire pogrdno naziva "barbarima", "slugama", "gusarima" (iako su svojom ratnom flotom tek sigurali vlastito more - naime Jadran se prije prekrštavanja u Mare Hadrianum (More Cara Adrijana tj. Jadransko), u starorimskim hronikama zvao Mare Illyricum tj. Ilirsko more). Crkva tako poriče činjenicu da je Ilirija civilizacija a ne tek slučajna država odnosno prostor divljaka. Stoga i danas Rimo-katolička crkva Ilire i kulture Starobosanske civilizacije naziva pogrdno "poganima" (za Pagani) što je izraz koji se i razvio pod uticajem Crkve.

Antropološke studije su takođe utvrdile da, suprotno velikokatoličkoj i velikogermanskoj mitologiji (koju potpiruje velikojevrejska elita), Ilirski antropološki tip se ne može opisivati kao onizak i tamnoput poput Albanaca, dok je s druge strane dokumentovano da su, kao Panonci, Iliri "visoki rastom i snažni, uvijek spremni na borbu i suočavanje sa opasnošću, ali sporog shvatanja" (zadnji atribut je zamjena teza iz vizure rimskih imperijalnih istoričara koji su dobronamjernost izjednačavali sa glupošću Ilira, negirajući da je Ilirija civilizacija a ne tek prostor sa divljacima). Pored toga, uočeno je da je život u Ilirskim zemljama oduvijek bio težak, a nebrojeni odbrambeni ratovi protiv napadača su svjedočanstvo izdržljivosti stanovništva.

Jasno je da, sa karakterističnim borbenim duhom kao glavnom odlikom civilizacije, Iliri se nisu nikada ni slavizirali pa je u pravu ruska istorijska nauka kad poučava da su se ustvari Rusi ("Slaveni", u zapadnim izvorima: lat. sluge, robovi) doselili iz Ilirije a ne obrnuto kako to podmeću zapadni izvori. Današnji stanovnici Ilirskih zemalja nisu nikakvi došljaci - kako to pokazuju i savremena DNK istraživanja genetske antropologije - već su uglavnom potomci drevnih pripadnika Starobosanske civilizacije.

Troja

Na stećku kod Ljubuškog (slika) prikazan je kalendarski motiv sa mitološki dočaranim prikazom Trojanskog rata (1200 p.n.e.), gdje princeza Iphigenia u zlatnoj kočiji posmatra svog oca Kralja Agamemnona kako ubija svetog jelena na polju opkoljenom pleterom grmljavine (ratom) u astralno opisanoj eri Trojanskog rata. Ljubuški se nalazi na obodu Trojanskog ratnog teatra prema meksičkom arheologu Robertu Salinasu, pa je ovaj stećak jedan od dokaza da se Troja nalazila u Hercegovini, koja je inače u antičko doba bila grčka kolonija pa su česti i arheološki nalazi sa starogrčkim napisima. Brojni lokaliteti nekropola stećaka i danas se nazivaju Grčko groblje. Ostali nazivi iz predanja su Divsko groblje, Grebnice, Mramori, itd. Mitološki motivi su tek metod za lapidarno ("u kamenu") dočaravanje istorije metaforama; međutim Trojanski rat je bio obična agresija kojom je Grčka prvi put kolonizirala Iliriju.

Osim toga, "Troja" u Turskoj - koju je navodno otkopao bogati dokoličar Schliemann - ne odgovara ni materijalnim činjenicama (nalazište vrlo malog obima, kulture mlađe od Troje nađene su ispod tamošnje "Troje", itd.), niti istorijskom predanju. Tako npr. u Homerovom epu Ilijada (što ili znači Ilirija, ili je najnevjerovatnija koincidencija u istoriji sve istorije) navedeno je da se Troja ne vidi s mora, dok se "Troja" u Turskoj vidi (a unutrašnja Hercegovina ne vidi), zatim da je Troja u Zemlji snijega, da je znak Trojanaca iz Ilijade trolisna djetelina a na stećcima (slika) Iliri igraju Trojansko kolo dok drže trolisnu djetelinu kao simbol ilirskog boga Troglava, da jedno od tri trojanska plemena iz Ilijade (Brigi tj. gorštaci) nose Frigijsku (Brigijsku) kapu (danas simbol slobode u svijetu npr. na Grbu Senata SAD-a) a na stećcima Iliri koji igraju Trojansko kolo nose na glavi Frigijsku kapu (slika), da Trojanci najviše piju medovinu (upravo su Turci Iliriju prozvali Balkan - tur. "zemlja meda i krvi" - pošto su u njoj naišli na tradicionalno medarsku zemlju sa košnicama u svakom naselju pa je npr. Husrev-beg, pošto je pogubio prošlog suverenog bosanskog princa Berislavića, 1535, preoteo i njegova kraljevska imanja uključujući "stotine košnica te sve to zaveo kao svoj vakuf"), itd.

I sama etimologija riječi Troja - troina (trojnost) od vrhovnog ilirskog boga Troglava, otkriva da je Trojanci jedno od imena kojima su Iliri nazivali sami sebe, pored imena Panini (Panonci) te Serbi (Srbi). Ovaj narod se danas može označiti kao proto-Slaveni ili "Slaveni" u užem smislu (izvorni "Slaveni").

Nepostojeći srednjovjekovni značaj

Manje od 1% svih stećaka imaju ili bi mogli imati veze sa kršćanstvom ili srednjovjekovljem. U srednjovjekovnim arhivima, uključujući Franjevačke hronike, nema tragova narudžbi radova za izgradnju ili klesanje stećaka. Tako su, kao i u ranijim kulturama Starobosanske civilizacije, i u Srednjem vijeku klesari bili unajmljivani tek sporadično - da naknadno unose sadržaje na stećke (doklesavaju ih) po narudžbi kao običajnom postupku motiviranom prestižom među uglednim slojevima stanovništva. Ispod svega nekoliko stećaka pronađeni su ljudski ostaci iz Srednjeg vijeka te nekoliko iz Antike. To znači da su ti rijetki stećci bivali tek pomjerani kako bi se ispod njih smjestilo umrlog. Očito se ne može govoriti o industriji pravljenja stećaka u Srednjem vijeku.

Velika većina stećaka je prevelike mase za pomjeranje svakodnevnim sredstvima tog doba poput stočnih zaprega, pa i tu treba tražiti razlog rijetkosti "srednjovjekovnih" stećaka, tj. u Srednjem vijeku se uistinu radilo o doklesavanju i pomjeranju već postojećih, a nikako o pravljenju novih stećaka. Većinu stećaka je nemoguće pomjeriti i današnjom uobičajenom tehnologijom. Najveći poznati stećak nalazi se u Pavlovcu kod Sarajeva, mase oko 32 t.

Zloupotreba UNESCO-a kao kulminacija udruženog zločinačkog poduhvata

Nažalost, od preko 70.000 poznatih (nadzemnih) stećaka na preko 3.000 lokaliteta, UNESCO je 2016 proglasio spomenicima svjetske baštine tek manje od 4000 ("a selection of 4000") na svega 28 lokaliteta, potpuno otvoreno odabirući isključivo primjerke koji jesu ili bi se mogli povezati sa kršćanstvom. To je stravična zloupotreba nauke i fondova UN-a u geopolitičkom interesa Vatikana (pod jevrejskim papama od 1605-danas) i trajne zločinačke uloge papa u Bosni, koji tom kao i drugim manipulacijama nastoje dokazati nepostojeće istorijsko pravo papa odnosno danas Sefarda na Bosnu. Vatikan renta Bosnu stranim silama od rimske okupacije 9 g.n.e..

Danas, uz uvijek katoličke guvernere, apartheid katoličke manjine nad nekatoličkom većinom, te UNESCO-vu zaštitu isključivo (navodno) katoličkih nekropola, dokaz da Vatikan/velikojevrejska elita uzurpira suverenitet nad Bosnom je i u postojanju ad hoc "komisije za očuvanje nacionalnih spomenika" Protektorata BiH (ali koja se na engleskom kao jedinom službenom jeziku "Dejtonskog ustava" zove "Komisija koja će čuvati...") i koja proglašava tek neke nekropole spomenicima, umjesto da (suverena) država odjednom proglasi svih 60.000 stećaka nacionalnim spomenikom. Npr. Englezi su od svog jednog Stonehenga napravili svjetsku senzaciju, dok se 3000 starobosanskih "Stonehenga" tretira kao smetljište.

Odnos prema spomenicima kulture je dokaz da je Bosna neproglašeni protektorat tj. kolonija gdje lažna komisija za očuvanje spomenika služi tek za stvaranje privida pravilno provođene uzurpacije suvereniteta (briga o nacionalnim dobrima), te da se zapadne sile ponašaju u Bosni kao Talibani u Afganistanu - dok uništavaju ili omogućuju uništenje spomenika drevnih civilizacija i kultura.

Proglasiti neke stećke - koji inače sežu u vremena od prije egipatskih piramida - kršćanskim jer je neko na istima doklesao trag svog bitisanja je zločin kao npr. proglasiti neku egipatsku piramidu kršćanskom jer je neki turista na njoj uklesao krst i potpis. Ova zloupotreba UNESCO-a predstavlja čin posrednog prisilnog pokrštavanja zabranjen međunarodnim pravom, i kulminaciju velikokatoličkog udruženog zločinačkog poduhvata (zapravo velikojevrejskog kao odraz težnji te elite i novih vlasnika Crkve) omogućenog krvavim raspadom Jugoslavije pomoću neofašističkog NATO pakta u službi pomjeranja granice katoličanstva ka Drini metodom Spržene zemlje i uz teško višedecenijsko iscrpljivanje nekatoličkog stanovništva.

Uzrok mržnje Vatikana/Rothschildsa: nepostojanje njihovog prava na Iliriju

Sva neriješena pitanja o i oko zemlje Bosne od 1527 do danas svode na samo jedno i to čisto pravno pitanje: ko će kontrolisati naše resurse. Odgovor: bosanske resurse imaju pravo kontrolisati isključivo većinski narod(i), a po osnovu istorijskog prava nad Bosnom koje pripada onima koji u njoj imaju najstarije neupamćeno pravo (eng. the right from time immemorial), a koje se određuje po naučno utvrđenoj starini civilizacija i kultura na određenom prostoru. U slučaju Bosne to su, po starini i unakrsnoj rasprostranjenosti na području današnje Bosne i Srbije, a prema pouzdanim naučnim izvorima (od najstarije ka najmlađoj):

• (1) Kakanjska kultura - 6230 p.n.e.,
  
• (2) Starčevačka kultura - 6200 p.n.e.,
  
• (3) Vinčanska kultura - 5700 p.n.e.,
  
• (4) Butmirska kultura - 5200 p.n.e.,
  

dok je najstarija civilizacija na svijetu po kriterijumu začetka civilizovanog tj. metalurškog doba-bakra:

• (5) kultura na potezu Tuzla u Bosni - Pločnik u Srbiji - ca.4500 p.n.e..
  

Inače, najstarija evropska kultura uopšte jest Lepenski Vir za koju se sa sigurnošću zna da je počela 7200 p.n.e. a možda i ranije, ali se ona nalazi samo u Srbiji pa se ovdje ne može uračunati. Prema tome, trajna tapija na zemlju Bosnu ("unutrašnji suverenitet") tj. pravo da imaju svoj nezavisan poredak na zemlji Bosni u naše doba pripada isključivo današnjim Bošnjacima i Srbima jer oni velikom većinom, koja je i neprikosnovena apsolutna (matematička) većina na nivou zemlje, u kontinuitetu naseljavaju područja navedenih kultura i ni za jedne ni druge (pa dakle ni za Bosance) nema pouzdanih tj. iz više primarnih nezavisnih izvora potvrdivih podataka da su odnekud došli. Na osnovu tih naučno utvrđenih činjenica, jasno je da velikokatolički i velikojevrejski moćnici i kriptojevrejski im kvislinzi nemaju nikakva prava nad Bosnom ni u Bosni, a pogotovo ne da uređuju njen poredak i nazivaju ga kako oni žele, kao npr. "Bosna i Hercegovina".

Tako su bosanski Hrvati manjina koja će biti u tom statusu (1) sve dok su Bošnjaci i Srbi manjine u Hrvatskoj i (2) sve dok hrvatska manjina ne prezentuje istorijskopravnu legitimaciju posjedovanja unutrašnjeg suvereniteta. Ta legitimacija može biti isključivo u vidu naučnih dokaza da je na kamenjaru Južne Bosne (tj. u tzv. Hercegovini) a na kom ta manjina većinom obitava (navodno najkulturnija - pa čak kulturnija i od većinskih naroda kojima neosnovano upravlja u apartheidu po osnovu kultivisanosti), pronađena kultura starija od kultura najbrojnijih naroda ovdje - Kakanjske i Starčevačke. Do tada se ima smatrati da su većinu bosanskih Hrvata u kamenjar dotegljile rimske legije (što više nije tajna i danas je dobro poznato vodećim zapadnim istoričarima) tj. da su recentna pojava kod nas i relikt agresije Rima na Iliriju. Dakle, da bi imali pravo na "mjesto za stolom", ta manjina mora pružiti naučne dokaze da su stariji (kulturniji) od većine.

Povod mržnje Vatikana/Rothschildsa: mitologija kao izgovor za agresije i zločine

Uzrok mržnje Vatikana/velikojevrejske elite prema Bosni (Iliriji) leži u antičkom fundamentalnom vjerovanju (koje je, na užasavanje Vatikana, postalo osnova Protestantizma), a po kom je Ilirija Prva istorijska kraljevina od četiri istorijske kraljevine (prve civilizacije) koliko je u najstarijem poznatom pretskazanju (po Danielu, oko 160 p.n.e.) navedeno da će ih postojati na Zemlji. "Rimljani" (Vatikan) promovišu među filozofima odnosno teozofima ideju da su to Babilon (1700-550 p.n.e.), Perzija (550-350 p.n.e.), Grčka (1200 p.n.e.-600) i Rim (700 p.n.e.-450) - tj. da istorija završava s Rimom (Vatikanom) kao "vječnim vladarom čovječanstva" koji tako treba da povede Zemljane u Svemirko doba. Međutim, starobosanski stećci su protivdokaz tome i svjedok da je Ilirija bila prva istorijska kraljevina (a Grčka četvrta), pa Rim (Vatikan kao danas najbolja investicija velikojevrejske elite) ne samo da nema istorijsko pravo vladanja čovječanstvom nego je i višak tj. istorijska greška.

Kao rezervnu varijantu (ako im propadne nametanje katoličanstva), "Rimljani" tj. Vatikan/velikojevrejska elita nastoje ulogu četvrte istorijske kraljevine preuzeti pomoću Germana (Nijemaca, Austrijanaca i dr.) kao proksija gdje su katolici većinska religija (pa imaju presudan uticaj na geopolitiku tih zemalja), da germanskim vrijednostima zavladaju čovječanstvom "do kraja vremena" (za svu vječnost). Bosna odnosno Ilirija ne odgovara Vatikanu ni u toj varijanti pošto su Njemački protestanti u XIX v. uz Babilon, Perziju i Grčku već izabrali Egipat (3100-30 p.n.e.) da u svojoj borbi za slobodu umanje značaj "Rima" (Vatikana) pa je i u toj varijanti Bosna odnosno Ilirija kao Prva istorijska kraljevina tek smetnja.

Vatikan je i Veliku šizmu iz 1054 tj. podjelu kršćanstva sredinom Ilirije, te izmišljanje ilirskih naroda (plemena) od jednog jedinstvenog naroda izveo kao taktiku za brisanje Ilira iz istorije - što je primjetio i vodeći ekspert za Ilire John Wilkes koji smještajući Iliriju u Bosnu navodi da "Iliri u istoriografiji ispunjavaju tek margine". Bosna odnosno Ilirija se tako našla na udaru međusobnih razračunavanja geopolitičkih osovina u njihovoj borbi za globalnu dominaciju zloupotrebom drevne mitologije. Crkva tretira Bosnu odnosno Balkan na isti način i pod Kripto-jevrejskim papama.

Metode velikojevrejskog imperijalizma (putem velikokatoličkog i velikogermanskog ekspanzionizma)

Kao temeljni naučni dokaz da je Bosna kolijevka svih civilizacija pa tako i zapadne tj. da to nisu ni Stara Grčka ni Stari Rim, pitanje stećaka je podložno manipulacijama usljed vanjskih uticaja, pa se stećke nastoji ograničiti na tek srednjovjekovlje. Time se Bosancima odnosno Ilirskim narodima nastoji oduzeti istorijsko pravo na domicilni prostor od prije kršćanskog perioda tj. od prije uvođenja Rimskog prava u upotrebu u Bosni sa uspostavom Banovine pod Banom Borićem. U sklopu službenih a fantazmagoričnih istorija, uglavnom podmetanih od strane germanskih (austrijskih) geostratega i Vatikana nakon Berlinskog kongresa 1878 koji je premijer V. Britanije i ekstremni Kripto-Sefard Benjamin Disraeli iskoristio da svojim sunarodnicima falsifikuje istorijsko pravo na Balkan umjesto starosjedilaca, su i:

• mit o Velikoj seobi Slavena koji su se doselili u Iliriju - pa se pred navodno čobanima Slavenima borbeni Iliri, koje ni Rim vijekovima nije mogao pokoriti, doslovno isparili ili u najmanju ruku povukli i to bez tragova Velikog rata (osim uobičajenih pomena sporadičnih borbi tj. pobuna kao i svagdje u Evropi). Iz činjenica da se nikakav osvajački rat nije desio te da su nakon 9 g.n.e. Rimljani nazivali Ilirima samo lojalne lokalce (platiše poreza i one u rimskim legijama-augzilijama) a patriotski osviještene Ilire koji su se sve više bunili (i zemlju na kraju oslobodili) - uvredljivo nazivali Slavenima (lat. sluge, robovi; ali i naziv samih starosjedilaca za sebe: Slovani - oni koji zbore, slovaju, koji govore razumljivim ("našim") jezikom - za razliku od Nijemaca tj. mutavaca, koji ne govore "našim" jezikom ("stranaca"); isto i: Slaviani - oni koji slave Slavu tj. obraćanje predhrišćanskim božanstvima i precima) - vidi se da i cijeli mit o Velikoj seobi nema nikakvog osnova, osim ako se rimski odnosno vatikanski izvori (prepuni geostrateškog unižavanja Ilira, npr. ignorisanjem najmoćnijih ilirskih kraljeva) uzimaju za ozbiljno - a to može samo naučnik-hulja. Ni istočni izvori a naročito velikobugarski nisu manje pristrasni, uzimajući čak očito nesuvisle opise nekritički tj. kao faktografiju, npr. da je prema (neprovjerljivim) bizantskim izvorima "Slavena bilo toliko da tamo gdje bi prošli trava ne bi ponovo rasla". Ipak, izvori vodećih "vizantologa" (istoričara koji proučavaju istoriju zemalja nasljednica Istočnog rimskog carstva) opisuju "prodor Slavena sa sjeveroistoka u Bugarsku do Srbije" te potom "zapadno preko Panonske zaravni (Mađarske) i obalom Jadrana", ali ne i u samu Iliriju tj. Bosnu i Srbiju. Naime, topografija Ilirije koja je spriječila širenje Rimske imperije odnosno katoličanstva sa zapada, je logično spriječila i prodore sa istoka pa tako i prodor plemenâ koje vizantolozi nazivaju "Slavenima" ali koje ni ne dovode u vezu sa Ilirijom.
• podvala izmještanja Troje u Tursku metodom "krampa i lopate gdje odredi bogati dokoličar Schliemann", i dr.

Kao što je pomenuto, navedene i druge podvale imaju isti cilj - odricanje istorijskog prava domicilnim narodima (ustvari jednom jedinstvenom narodu) na njihov geografski prostor. Sredstva za postizanje tog cilja osigurava velikojevrejski imperijalizam (putem agresivnog velikokatoličkog ekspanzionizma i njegovog proksija - velikogermanskog ekspanzionizma, ka toplim morima) - osmišljen od strane Otta von Bismarcka i izražen u protekla dva vijeka, što je rezultiralo u dva svjetska rata. Tako, nakon što su izgubili I svjetski rat vođen brutalnom silom kao i II svjetski rat vođen kombinovano silom i kvislinzima, Vatikan i Berlin (odnosno velikojevrejska elita) su - uvidjevši da Ameriku i Rusiju ne mogu silom pobijediti - sada pokušali mekanim III svjetskim ratom vođenim samo kvislinzima tzv. globalistima sa lažnim agendama kao što su globalno zatopljenje, zavađanje Amerike i Rusije, te deindustrijalizacija - uperenim ka strateškom slabljenju Amerike kao glavne prepreke uspostavi papine (koji je zapravo apsolutistički kralj) totalitarne vlasti nad planetom - digitalne verzije Mračnog doba. A u tu svrhu kreirani su projekti poput Wikipedije - nakon što se Vatikan (pod jevrejskim papama od 1605-danas) brzo prilagodio duhu novog vremena tj. Informatičkog doba: "Onaj ko kontrolira informacije - kontrolira Svijet!".

Korištenjem diplomatije odnosno EU kao proksija, Bismarckovi sljedbenici su u svom ekspanzionizmu, zakovanom na saboru Vatikan II gdje su njemački Jezuiti kao kreacija velikojevrejske elite učvrstili dominaciju nad Crkvom, pokušali zaobići pravila međunarodnog poretka, konkretno uslove prošle kapitulacije kojima su im teritorijalna proširenja zabranjena. Dodatne metode kojima germanski geostratezi danas nastoje omekšati otpor bizmarštini, uključuju i podmetanje germanske kvazifilozofije kao vrhunca znanja i to putem germanofilnih dakle lažnih filozofa u zemljama-metama. Tu je još i metoda nepotrebnog izjednačavanja fašizma i komunizma - iako je prvi bio sredstvo velikojevrejskog imperijalizma (putem velikogermanskog teritorijalnog ekspanzionizma) koji traje i danas monetarnim ratom umjesto barutnog. S druge strane, komunizam je bio sredstvo herojskog otpora kvazikapitalizmu kojim se početkom XX v. ogrnula njemačka i austrijska elita (koji od tad glume ugledne industrijalce i finansijere, poput porodice Habsburg i njenog Grawe Osiguranja, Raiffeisen Banke, itd.) - a u punom zamahu svog ekspanzionizma bizmarštine koji je, skoro propavši prenapuhan u velikoj ekonomskoj krizi, zbacio 1930-ih masku germanske civiliziranosti i krenuo u krvavi pohod. Nisu evropski narodi krenuli prvi da osvajaju Njemačku, već su Nijemci prvi krenuli da osvajaju tuđe zemlje, pa je očito da se nema šta ni opraštati (ko još prašta što se branio, i to da istom neprijatelju olakša savjest jer - opet napada?).

Što se tiče tvrdnje Nijemaca i njihovih kvislinga koja se često čuje, o navodnom istorijskom pravu Nijemaca da vladaju Evropom po osnovu argumenta brojki ("Mi Nijemci smo najbrojniji i najmoćniji, stoga mi trebamo upravljati Evropom"): Ne možete iskasapiti Evropu uzduž i poprijeko tokom deset generacija - pobivši i raselivši polovinu njene populacije - i onda u jedanaestoj generaciji polagati pravo na tu istu Evropu po osnovu svoje brojčane prednosti, bilo demografske ili makroekonomske svejedno - pošto su one praktično jedno te isto kad se radi o Njemačkoj! Uprkos lijepim željama njemačkih geostratega, to tako naprosto ne može, pošto su se Nijemci tako odrekli svih svojih istorijskih prava, ne samo činom potpisivanja kapitulacije 1945, već prvenstveno primjenom najtežih ikad nedjela protiv Evrope.

U tom im ne može pomoći ni eksteritorijalni (lažni) Tribunal u Haagu, koji za ekspanzionističku bizmarštinu i njene pobornike u jugoističnoj Evropi vrlo često obavlja istu ulogu koju su nekad vršili Hitlerovi lažni sudovi. Što se tiče metoda specijalnog ratovanja u samoj Bosni, Crkva i Habsburgovci (koji danas kontrolišu kriminalne klanove duž Orijentalne transverzale Beč-Skoplje) su oduvijek vidjeli bosanske muslimane tek kao korisne budale za uništenje Srba (npr. huškanje 1990-ih pod lažnim grbom Kotromanića) pošto je u Bosni za provođenje takvog masovnog zločina premalo katolika a Vatikan bi se, kao i uvijek tokom posljednjih 1000 godina, sa Srbima tukao do zadnjeg Bošnjaka.

Metodologija skrivanja istine o stećku i Iliriji

Metodologija skrivanja istine o stećku i Bosni je višeslojna, i uključuje:

• direktno uništavanje ugradnjom stećaka u masivne objekte poput crkava (uključujući i pravoslavne), prekopavanjem pod izgovorom širenja katoličkih grobalja, ili gradnjom puteva nižeg ranga (kojima je trasu lako pomjeriti) kroz najočuvanije i najljepše nekropole, npr. nekad Radimlju, Rostovo (Novi Travnik) i dr. od strane velikokatoličke Austro-Ugarske a danas Crljivicu od strane velikokatoličke Hrvatske, potom krađom nalaza i dokumentacije arheoloških lokaliteta npr. podvodnog arheološkog nalazišta ilirske flote u Hutovom blatu i odnošenjem u Hrvatsku, pljačkom kraljevskog nakita i ostalih dragocjenosti i odnošenjem u Hrvatsku, itd. (Vatikan ima dugu istoriju neprijateljstva prema Bosni tj. puno prije nego je potpao pod kontrolu velikojevrejske elite 1605: nedugo nakon dolaska katoličanstva u Bosnu 1070, Vatikan već 1252 - pred lokalnim stanovništvom razjarenim sistematskim uništavanjem drevnih starobosanskih stećaka od strane katoličkog svećenstva - seli Bosansku biskupiju iz Sarajeva (Vrhbosna) u Đakovo.)
• direktno negiranje da stećci imaju veze sa antikom i predantikom, npr. "komunističkog" kvaziistoričara Šefika Bešlagića (pravo tj. jevrejsko ime: Schefrig Beschläger) koji se u svojim idoliziranim radovima otvoreno razračanuvao sa svima koji bi ukazali na dokaze da stećci nisu srednjovjekovni spomenici,
• selektivno isticanje statistički zanemarivog uzorka rijetkih stećaka koji doklesivanjem imaju veze sa kršćanstvom, baš kao da su to jedini ili većina stećaka,
• širenje mitomanije npr. o bogumilskoj Bosni,
• ubacivanje agenata-zbunjivača od uticaja poput blagoglagoljivog katoličkog popa Gorana Šarića (koji redovno posjećuje ovaj site da doslovno prekopira sve što u njemu pročita) koji onda javno tvrde isto što i arhineprijatelji Vatikana/velikojevrejske elite - čime se nastoji oduzeti kredibilitet neprijatelju u njegovoj bazi. Naime, tom jednostavnom igrom, koju je Vatikan samo preuzeo od Rimljana, postiže se dvostruki efekat: (1) arhineprijatelj Vatikana u očima okoline postaje očiti izdajnik jer propagira ideje koje propagira i Vatikan (preko svog agenta koji se sam deklariše da radi za Crkvu - dakle Vatikan), i (2) podanici i vjerovnici Vatikana steknu još veće povjerenje u moć pape pošto ovaj ubaci svog čovjeka poput Šarića u pozadinu najvećih neprijatelja. Naime, Rimski senatori su davno uočili da postoje dva uslova za pokoravanje nekog naroda: tako što (A) mu oduzmeš religiju (i istu zamijeniš s nečim - bilo čim, pa čak i kontroliranim ateizmom, ekumenizmom, itd.), i (B) navedeš ga da se sam otarasi svojih vođa. Kao centralni instrument osvajačke geostrategije Vatikana, Crkva je svoju taktiku za ostvarenje te Rimske geostrategije oblikovala prema sintagmama Slatkorječivost je najkraći put do srca i duše odnosno Riječi ne koštaju ništa.

Ovdje treba pomenuti da se agenta-zbunjivača potura obično kao "Plan B" - nakon što Crkvi propadnu pokušaji da uvjeri svoje sljedbenike i kreditore da je njen najveći neprijatelj zapravo njen agent, a što se čini iz ista dva razloga kao i za agenta-zbunjivača: (1) da se neprijateljevo okruženje navede da ga samo odbaci kao papinog "očitog špijuna", i (2) da se ojača povjerenje sljedbenika i kreditora u Vatikan za uspješno ubacivanje svog čovjeka iza neprijateljskih linija.

Inverzija istine o Bosni je najočitija na primjeru stećaka ali je prisutna, u nešto prikrivenijim oblicima, i u svim granama (manipulacijama vrlo podložne) istorijske nauke. Tako su npr. i njemački nacisti isticali starogermanske motive na bosanskim stećcima, poput Svastike, iako se radi o tragovima koje su ostavljali pripadnici ilirskih kultura starijih od germanskih (npr. crteži Svastike iz neolita na Stijeni pod pismom kod Višegrada). Slično, iako je u starim legendama Ilir predstavljan kao héros eponymos mitskog "zmijskog naroda Ilira koji su bili susjedi Enhelejaca - naroda jegulja" a Illurjanka bio hetitski naziv za mitsku zmiju, stećci sa motivima koje su uklesali sami Iliri ili koje su kasnije doklesavali sljedbenici gotskog kulta starogermanskog Boga zmija (655-990 g.n.e.), bili su amaterski protumačeni u UNESCO nominaciji i proglašenju spomenika kao "prikaz zmajeva iz XII v.".

Istrebljenje Ilira ("Slavena") - krajnji cilj poludjele italijanske i velikojevrejske neradničke oligarhije

U drevna vremena prije oko 3000 godina, spoznavši moć religije koju su uočili kod Etruraca tj. Ilira kao prvih navjestilaca državnosti i duhovnosti na Zemlji, prevaranti među italijanskom oligarhijom, danas u paktu sa velikojevrejskom elitom s kojom su stvorili lažno judeo-kršćanstvo (ni judaizam ni kršćanstvo!), su od Ilira preoteli religioznost i od nje načinili jeftini koncept-trik za basnoslovno bogaćenje radu nesklone mediteranske tj. italijanske oligarhije: prvo putem Starog Rima kao izopačene varijante prosvjetiteljskog imperijalizma Ilira, te zatim putem Vatikana (pod jevrejskim papama od 1605) a što traje sve do danas. Cijelo to vrijeme Rim odnosno velikojevrejska elita nastoji doslovno uništiti Ilire ("Slavene") ponajprije ratovima i iseljavanjem, a kao neželjene svjedoke italijanske prevare sa religijom - najveće prevare u istoriji. U novija vremena, to nastojanje se ogleda u sve razornijim ratovima - kampanjama Napoleona, Hitlera te danas NATO-a za uništenje Rusa kao konačni cilj pošto su Rusi danas najbrojniji Iliri. Pored Rusa, i drugi ogranci Ilira tj. oni koji su proširili civilizaciju na sjever te jug, takođe su podvrgnuti istom tretmanu Rima odnosno Vatikana i vlada onih zemalja u kojima katolici i drugi papisti (lojalisti Vatikana bez obzira na vjeru - tj. za novac, pod ucjenom i sl.) vode ključne resore.

Katoličanstvo je tek alat rimske oligarhije za globalnu pljačku: Italijanska mafija - Globalno izdanje. Tako su im i metode identične: kao što mafija podvalama i "pružanjem zaštite" (od nje same!) nastupa lokalno, Crkva nastoji pokoriti cijele države i narode - takođe podvalama i "pružanjem zaštite" (od nje same tj. "velikih sila" u kojima upravo Crkva drži glavna tzv. imperijalna ministarstva: "odbrane" = rata, "finansija" = poreza, "vanjskih poslova" = mreže kvislinga i agenata).

Tako npr. jedna od najbolje čuvanih tajni Zapadne Evrope jest tamošnje konstantno ugnjetavanje slobode drevnog naroda Frizijaca - ogranka Ilira (Briga tj. Briježana), koji je u proširenju Ilira na sjever postao osnovom protonordijske i protogermanske državnosti. Danas, pod uticajem Vatikana, zapadnoevropljani (čitaj: papisti odnosno Kripto-Jevreji unutar vlada tih zemalja) na razne načine sprečavaju ujedinjenje i nezavisnost Frizije - regije EU sa oko 3 miliona stanovnika koji imaju izrazitu svijest o svojoj samobitnosti i drevnosti. Tako je, kako bi se spriječilo nezavisnost Frizijaca, njihova Frizija danas vješto izdijeljena između zapadnoevropskih zemalja i to na četiri dijela (Uža Istočna Frizija, Šira Istočna Frizija, Sjeverna Frizija, Zapadna Frizija), a što je potpis geopolitike Vatikana (simboličko "razapinjanje naroda-mete na križ") - pa su na isti način tj. na četiri naroda izdijeljeni i Iliri kod nas, i to na: Bosance/Bošnjake, Crnogorce, te Hrvate, u dodatku na Srbe. I ogranak Ilira koji je proširio civilizaciju na jug - u Mesopotamiju - Kurdi i njihov Kurdistan su takođe izdijeljeni na četiri dijela (Sjeverni Kurdistan - Turska, Južni Kurdistan - Irak, Istočni Kurdistan - Iran, Zapadni Kurdistan - Sirija). Inače, Kurdi su najautentičniji živi dokaz ilirskog prosvjetiteljskog imperijalizma: nazvani po dinastiji Kurus (u značenju: pijetao) od koje vode direktno porijeklo (prva dinastija svijeta po indijskom epu Mahabharati), Kurdi i danas imaju pijetla kao nacionalni simbol.

Da su Frizijci uistinu iz Bosne vidi se iz njihovog jezika koji je zadržao starobosanske (ilirske) riječi, npr. etimologija same riječi Bosna jest u frizijskoj riječi Bosma za gorštake, ljude iz šume. Najprljaviji tretman prema Frizijcima danas (a po svjedočenju njihovog današnjeg Pokreta za Ujedinjenu i nezavisnu Friziju Groep fan Auwerk) ispoljavaju vlasti Njemačke koje na sve načine nastoje Frizijce prisilno asimilovati tj. germanizovati te tako uništiti identitet i svijest o drevnoj istoriji tog naroda. Grb Frizijaca je stilizovani grb drevne Ilirije (slika) sa motivom drevnih ilirskih simbola - četiri roga ovna, ili u nordijskoj legendi: četiri lista lotusa iako u Skandinaviji nema močvara - za razliku od Ilirije kako tada tako i danas (npr. Hercegovina sa svojim Hutovim blatom i tamošnjim nalazištem Ilirske flote najstarijih brodova na svijetu starijih od Keopsovog broda za 500 godina (dok se životinjska pojila i kanui predstavljaju svjetskoj javnosti kao najstariji brodovi na svijetu) i dr. dokazima iz ranog bronzanog doba). Tako se i u slučaju drevnog Grba Frizijaca radi o očuvanju istine o porijeklu, putem imemorijabilne tradicije. Naime, sam Ilirski grb je u grb Frizijaca preuzet sa nordijskih stijenskih crteža na kojima se nalazi zajedno sa Svastikama, a istovjetan je drevnom tj. današnjem grbu Srba. Predantički i ranoantički podaci o Frizijcima su izuzetno rijetki (baš kao i o Ilirima, pošto ih Vatikan sviju zajedno, bez obzira na kom se meridijanu danas nalazili, nastoji "izbrisati"). Ostalo je zabilježeno da Frizijci nisu nikad vodili agresorske ratove, kao i to da su bili najhrabrije protogermansko pleme, a koje Rimljani nisu uspjeli pokoriti - uprkos strašnim pokoljima civila čime je taj narod sveden na današnji broj. Sudbina je to istovjetna sudbini svih ilirskih naroda svijeta, a koji su i danas podvrgnuti najtežim mogućim pritiscima od strane papista u raznim vladama, kao neželjeni svjedoci poludjele italijanske i velikojevrejske ("judeo-kršćanske") oligarhije i njihove prevare svih prevara.

Kao i sve imperije, i Vatikan operiše na decenijskim-do-vjekovnim razmjerama pa osim što je usljed takve prirodne tromosti imperijalizma teško primijetiti sve aspekte stvarne (dugoročne) geostrategije Vatikana, to Vatikanu daje još i priliku da na kraćim vremenskim razmjerama (od svakodnevnih-do-decenijskih) djeluje prijateljski i blago, pa čak i dobronamjerno. Tako npr. Vatikan svoje nepriznavanje Kosova koristi i da se kratkoročno dodvori Srbima - iako stvarni razlog nepriznavanja leži u očuvanju cjelovitosti Španije od savremenog evropskog presedana koji bi omogućio otcjepljenje Kataloniji (Španija je papi isto što i Engleska britanskom monarhu - glavni oslonac ovozemaljske geopolitike čvrstorukaške kontrole nad pola milijarde hispanjolaca širom svijeta). U drugom primjeru, Vatikan je i Frizijce, čuvene po neustrašivosti i ratničkim sposobnostima, sve do kraja X v. odnosno Velike Šizme (1054) unajmljivao kao originalnu papinsku Švicarsku gardu; danas Frizijci čine jednu od jezgri Protestantizma kao najveće i najplemenitije pobune protiv Vatikana ikad.

S druge strane, u stvarnoj tj. dugoročnoj geostrategiji Vatikan odnosno velikojevrejska elita je preko svojih proksija u zadnjih stotinjak godina pokušao Velikim ratovima povratiti supremaciju koju je Rim izgubio potapanjem Španske flote od strane Elizabete I u XVI v. kad Britanija preuzima supremaciju nad svjetskim morima i kolonijalizmom te potom imperijalizmom i posljedično industrijskim revolucijama i tehnološkim napretkom - što je prednost koja traje sve do danas. U posljednjem primjeru pape su, pošto je Italijana premalo za globalna osvajanja, preko svog agenta Mussolinija i drugih Kripto-Jevreja te njemačkih katolika odnosno praktične podrške bizmarštini u rat "naveli" Kripto-Jevreja Hitlera i Njemačku ali tek kao "mamce" za lov na najkrupniju metu Vatikana - Kripto-Jevreja Staljina i Ruse u geostrategiji istrebljenja Ilira ("Slavena"). Tokom sva tri svjetska rata (treći je u toku od 11.9.2001 a vodi se samo kvislinzima tzv. globalistima nakon što su propali pokušaji brutalne sile (I svj.rat) te i kombinacije brutalne sile i kvislinga (II svj.rat)), Vatikan i velikojevrejska elita su ostvarili demografsku prednost na način da je najviše stradalo "Slavena", protestanata i muslimana. (Pri tom, Hitler nije bio nikakav uzrok već tek simptom Velikonjemačkog ekspanzionizma pod dominantnim uticajem velikojevrejske kapitalističke elite, tj. tek jedan od metoda za postizanje Velike Njemačke kao npr. u novije doba Kohl, Genscher, Merkel i ostatak Kripto-jevrejskih pljačkaša.) Time se u Velikim ratovima kao "demografskom korektivu" katolicima kao topovskom mesu velikojevrejske elite svaki put poveća relativna demografska prednost kao preduslov za ekonomsku i svaku drugu premoć. Akumulirana, ta bi prednost mogla stvoriti momentum za preotimanje kontrole nad čovječanstvom i bacanje ljudi u okove (ovaj put digitalno-tehnološke verzije) Mračnog doba. Ovdje treba napomenuti i da se kritika papinske ovozemaljske politike ne može označiti kao diskriminacija katolika, između ostalog i zato što oni čine oko 55% tj. većinu kršćana a svaka argumentovana kritika djelovanja većine jest uvijek pozitivna jer za rezultat ima napredak svih a ne samo te većine.

S obzirom da je tokom protekla dva milenija na Zemlji nastalo i propalo 140 imperija, a ostala samo jedna globalistička sila imperijalnih pretenzija - Vatikan, jasno je da glavno zanimanje Vatikana ("Rima" danas tj. velikojevrejske elite koja je Crkvu, jednostavno rečeno, doslovno kupila 1605) nije tek stvaranje imperija (umetanjem svojih kvislinga u imperijalne resore vlada zemalja-meta), već prvenstveno reciklaža imperija - dakle i njihovo kreiranje i uništenje, sve kako bi se zadržala geostrateška prednost italijanske oligarhije i njenih globalnih interesa. S tim u vezi, Jezuitski red Katoličke Crkve, kao papina savremena "Pretorijanska garda", usljed viševjekovnog iskustva u svom prljavom poslu u rukavu uvijek ima spremnu laž - za svakoga i za svaku priliku. Drugim riječima, Vatikan i Crkva koriste uvijek iste tj. oprobane (uhodane) obrasce po kojima postupaju u svom nadimperijalizmu - na šta su prije više od jednog vijeka čovječanstvo upozorili protestantski diplomati: "Ko ne uči iz istorije - osuđen je da je ponavlja!".

Da bi se iskontrolisalo katoličanstvo kao mehanizam globalne dominacije Italijanske oligarhije, neophodno je ukidanje papinstva - religijske anomalije s obzirom da religije nemaju globalne lidere i stvar su privatnih osjećanja i slobode pojedinca. I prije savremenog doba Rim se isticao divljaštvima poput industrijalizacije robovlasništva, pa se s pravom može reći da su Italijani i modernizam shvatili prvenstveno kao način za usavršavanje svog dugoročnog divljaštva - dok isto prodaju kao kratkoročnu civilizovanost tj. civilizovanost s povremenim prekidima usljed navodne "ljudske nasilničke prirode", "vjekovnih razmirica" i dr. izgovora za davanje momentuma svojoj dugoročnoj geostrategiji globalne dominacije. Ovdje je važno znati da je cjelokupni napredak čovječanstva (nauka i tehnologija, utrostručenje životnog vijeka čovjeka, i dr.) prvenstveno rezultat otpora Vatikanu, a da je krajnji cilj Vatikana kao i uvijek (odnosno velikojevrejske elite otkad je Crkvu stavila pod kontrolu 1605), isključivo porobljavanje ljudi u okove totalitarizma tipa Mračnog doba, kao jedine metode globalnog vladanja koju papisti razumiju još od Starog Rima, pa se ne može očekivati da oni umjesto te metode ikad prihvate (ili čak i shvate) neki drugi globalni koncept vladavine.

Ilirija je kolijevka svih civilizacija

Da je Ilirija kolijevka svih civilizacija vidi se iz komparativnog datiranja globalnog karakterističkog uzorka svih važnih svojstava jednog imperijalnog proširenja, u ovom slučaju širenja ilirskog ("slavenskog") uticaja. Iz te uporedbe je jasno da nije samo obožavanje vrhovnih bogova u brojnim kulturama širom svijeta poteklo iz Ilirije, već se to desilo i sa obožavanjem vrhovnih božanstava (i muških i ženskih), potom legendi (mitologije), jezika elite, kao i metalurgije (proizvodnju bakra i bronze su prvo savladali Iliri, te stoga vjerovatno i željeza o čemu postoje sporenja), te svega drugog što jedno imperijalno proširenje podrazumijeva. Tako je i najstarija na svijetu figurina boginje plodnosti sa djetetom u naručju (eng. kourotrophoi) pronađena u Vinči (5000 p.n.e.), sa prikazom djeteta koje na glavi ima frigijsku (brigijsku) kapu. Obožavanje ove boginje se proširilo u Staru Grčku kao kult Boginje Demeter (i potom Boginje Artemis ili Artemije, poznate i kao Delia), u Afriku kao Boginje plodnosti kulture Djenné-Djenno (dolina Nigera) najstarije u supsahari, u Sumer kao Boginje Sunca i plodnosti Innana, u Mesopotamiju kao Boginje Zmija, u Stari Egipat (preddinastički) kao Boginje plodnosti Isis (majke Boga Sunca Ra tj. Horusa), dok su je Rimljani plagirali u Boginju Dianu, te potom Vatikan u svoj koncept Bogorodice. Ovdje treba napomenuti da su prema staroegipatskom predanju upravo Brigi tj. Briježani prvobitni narod odnosno prva civilizacija svijeta.

Ilirska imperijalna širenja asimilacijom - stvaranje ruske i indijske protokulture

U Harappa kulturi, Mohenjo-daro, Indija-Pakistan (3300-1300 p.n.e.), koja se razvila samo na zapadu indijskog potkontinenta - što ukazuje da je pristigla iz pravca Evrope - pronađeni su reljefi ilirske sve-boginje (sei-boine tj. Serbone u mogućoj transliteraciji po J.I. Deretiću). Na reljefu Boginja kroti divlje zvjeri ispod ilirskog simbola sunčanog točka ("vječnosti"), dok joj je pod nogama prikaz mamuta kog je prema tome upravo ulovila - a što reljef datira u period od prije 2500 p.n.e. (izumiranje mamuta). Ovaj prikaz vremenski smješta Ilirsko carstvo u period između prapočetaka Ilirije (s krajem Butmirske i Vinčanske kulture) i širenja Ilira u Aziju na vrhuncu moći Ilirije od njenog nastanka ca. 7500 p.n.e. To otkriva sam period procvata Ilirske imperije kao razdoblje između 4000-2000 p.n.e., kao i period opadanja, između 2000-1500 p.n.e., nakon čega Ilirija u Trojanskom ratu 1200 p.n.e. potpada prvi put pod grčku vlast. Nekoliko vijekova kasnije Iliri ponovo uspostavljaju svoju državu, Kraljevinu Iliriju, koju će Grci iznova osvajati još nekoliko puta, međutim svi pokušaji da Ilire i asimiliraju ostaće bezuspješni. Koncept širenja zone imperijalnog uticaja (imperijalizma) asimilacijom preuzeće od Ilira kasnije i Rimska imperija odnosno Sveto rimsko carstvo, te Španija, Velika Britanija, i dr., ali uz enormne okrutnosti i podlosti poput robovlasništva, kolonijalizma, potplaćivanja kvislinga, itd. S druge strane, Iliri nisu držali robove, nisu eksploatisali druge, niti su imali svoje kvislinge. Ilirski imperijalizam je bio prosvjetiteljski i nije zabilježeno da su Iliri i njihovi potomci ikad vodili agresivni rat već isključivo odbrambeni tj. na svojoj teritoriji. Drugi su se zato uvijek koristili plodovima kreativnosti Ilira i njihovih potomaka kojima bi uzvraćali mržnjom i originalnim italijanskim "izumom" - izopštavanjem, poput Nikole Tesle i dr.

Pored gore navedenog karakterističnog (statistički značajnog) uzorka uvijek najviših i bogova i boginja koji se mogu vremenski pratiti u prošlost sve do Ilirije, u druge regione svijeta se iz Ilirije prenosio i jezik. Tako na pr. Latinski jezik po rječniku Pavla Solarića sadrži na hiljade riječi porijeklom iz Bosanskog jezika (Srpskog, Ilirskog, "Slavenskog"). Pošto se latinski jezik u potpunosti formirao do III vijeka n.e. (prije Illyricane - perioda ilirskih generala kao rimskih imperatora), "Slaveni" se nisu doselili sa istoka u VI v.n.e. kao što to neki tvrde, nego su bili domicilni u Iliriji prije postojanja Rima. Osim toga, pošto se Iliri nisu nikad romanizovali, takav snažan i definirajući lingvistički uticaj mogao se desiti jedino u ranom periodu Rima - i to sa Ilira na Rimljane a nikako obrnuto.

Među ostalim primjerima prenosa ilirskog jezika na druge narode, izdvaja se lokalitet Harappa u Indiji gdje je prije jednog vijeka pronađeno pismo (glifi) koje do danas nije protumačeno, a nalik je Vinčanskom pismu na pronađenim Tartarskim pločama kao i Starobosanskim stećcima koje je takođe do danas neprotumačeno. Na istoj lokaciji je 1923 pronađena i figura Bijelog kralja - vjerovatno Kurusa, osnivača prve indijske dinastije Kuru - zaogrnutog plaštom sa motivom trolisne djeteline što uz Starobosanske stećke sa istim motivom predstavlja najstariji heraldički prikaz djeteline na svijetu (slika). Prema indijskom epu Mahabharata, dinastija Kurusa je "vladala cijelim svijetom" pa se u slučaju njihove uspostave vlasti u zapadnoj Indiji radilo o imperijalnom proširenju te dinastije na indijski potkontinent iz pravca zapada prirodnim tj. najlakšim putem tog doba (slika) - prateći ujednačenu morsku klimu i reljef, tj. obalama Crnog, Kaspijskog i Aralskog mora. Suočeni sa Himalajskim vijencem, tako su skrećući zajedno za Kaspijskim morem (koje se u to doba prostiralo sve do rijeke Ind) prema jugoistoku izbili u dolinu Inda tj. sve do "kraja svijeta" na samo Indijsko more (okean) - dakle iz Ilirije ("sa Ilirskog mora na Indijsko more" - kako bi se i očekivalo od jedne mediteranske civilizacije). Ovo širenje Ilira "od mora do mora" postaće osnov svih kasnijih mitoloških motiva "putovanja na kraj svijeta"; tako su generali asirskog Kralja Adad-Nirarija III (805-782 p.n.e.) Kaspijsko more koje se u to doba prostiralo do rijeke Ind nazivali "Veliko more izlazećeg Sunca" tj. "okean na kraju svijeta". U svetom molitveniku Rigveda (jednom od četiri Vede - kanoničke zbirke ustihljene istorije drevne Indije), u stihu 10-107-20, opisuje se porijeklo Kurusa kao: "Njegova pradomovina je kao more lotusa u cvatu, poput božanskih palata - ukrašenih i čudotvornih". Ovaj pjesnički opis odnosi se na zemlju u blagoj klimi poput mediteranske, ispunjenu bujnom vegetacijom tj. blagodetima prirode poput ljekovitih banja i ljekobilja (postoje indicije da su Iliri propisivali lijekove tri puta na dan tj. uz molitve bogu Troglavu što je doprinijelo uspješnosti primjene naročito antibiotskih biljaka i mineralne vode), ali i čovjekove kreativnosti - kako se vidi iz nalaza (metalurgija, umjetnost, pomorstvo, i dr.) Ilirima po kreativnosti u predantici nije bilo ravnih. Inače osim o filozofiji i nauci, Ragveda najviše govori o principu dāna - vrijednosti davanja tj. darivanja (dobročinstva) u društvu - a sama riječ je očito ilirska ("slavenska"). Veći dio Veda do danas nije protumačen.

Glavni dokazi ilirskog imperijalizma

Dokazi o ilirskom imperijalizmu u Indiji su uistinu brojni. Tako se, prema indijskoj nauci, ocem hinduske pismenosti smatra Panini, sin Panina (izv. Panonac tj. Ilir) iz oko 550 p.n.e. - autor prve gramatike Sanskrita - jezika hinduske aristokratije i sveštenstva, a kojim se i danas aktivno govori među manjom populacijom u Indiji od oko 14000 ljudi, pa se radi o živom jeziku. Sanskrit sadrži neosporno zasebne izraze za drevne zemlje iz trećeg milenija p.n.e. poput izraza za Kambodžu (कम्बोजदेश [kambuyādēśīya]), a među njima i izraze za Srbiju (सरबियादेशीय [sarabiyādēśīya]) odnosno Srbe (सर्बियागणराज्यम् [sarbiyāgaṇarājyam]), dok je navodno značenje riječi za koju se smatralo da označava Grčku (यवनदेशः [yavanadēśaḥ]) osporena kao fonetski i na druge načine tj. potpuno nepovezana sa Grčkom. Bilo bi važno otkriti porijeklo riječi za Srbiju i Srbe u Sanskritu, tj. da li se oni i u kom kontekstu (eksplicitno ili u ustihljenom kriptogramskom obliku) pominju u religijskim dokumentima Hindua i Vedama, odnosno u indijskim epovima. Jedan od ključnih dokaza da su Iliri proširili svoj imperijalni uticaj na Aziju preko Indije je u nazivima fundamentalnih indijskih religijskih dokumenata ("Hindu Biblije") - Vedičkih spisa (eng. Vedas) koji se na sanskritu doslovno zovu śruti (eng. prevod: "what is heard", bosanski (srpski): čuti tj. ono što se čuje, pripovjedanje - gdje je autor nepoznat), za razliku od ostalih religijskih tekstova koji se na sanskritu doslovno zovu smṛti (eng. prevod "what is remembered", bosanski (srpski) za imemorijabilnost tj. ono što se pamti nakon smrti, predanje - gdje je autor poznat). Na taj način ilirski praoci Indijske civilizacije su razgraničili period Civilizacije Poindolja (doline Inda) 3300-1700 p.n.e. i njemu nastavljujućeg perioda Hindu skolastičke pismenosti - Vedičko doba (Doba Vede) 1500-1000 p.n.e.

Dakle, nikakav misteriozni "indo-evropski jezik" ne postoji niti je mogao postojati - pošto ni sanskrit i bosanski (srpski) nisu ravnopravno zastupljeni. Naime, dok je prvi elitistički i njime se u Indiji služi tek uski krug ljudi uključujući odabrane u sveštenstvu i aristokratiji, drugi je i danas kao i tada narodni jezik te je široko rasprostranjen. Znamo da se u istoriji civilizacija ni lingvistici nije nikada desilo da se jezik elite jednog naroda uspije nametnuti kao masovni jezik drugom narodu, nego isključivo obratno: samo se jezici koji su već u masovnoj upotrebi u jednom narodu mogu prenositi i na druge narode ili njegove dijelove poput elite. Klasičan primjer toga je bilo nametanje latinskog pokorenim rimskim provincijama, ali koji bi se u samo par generacija vulgarizovao do neprepoznatljivosti te kao takav nestao u korist starosjedilačkog jezika (većine). Pored toga, značajno je što je u vokabularu sanskrita ogroman broj očigledno bosanskih (srpskih) riječi koje ne postoje u drugim "slavenskim" jezicima. Tako je Sanskrit (2000-500 p.n.e.) svojevrsna "vremenska kapsula" i još jedna potvrda da ne samo da je taj jezik odnosno osnov tradicije Indije uvežen iz Ilirije (Bosna, Srbija), a da je indijski otac pismenosti tj. "Ćirilo Indije" ustvari Panonac (Ilir), već i da se "Slaveni" nisu doselili u Iliriju. Naprotiv - odatle su se širili ne samo u Rusiju, kako to uči napredna ruska istoriografija, već i dalje u Indiju, Kinu (stećci), itd. Sam koncept asimilacionog kreiranja gramatike drugom narodu osjetili su i Iliri na svojoj koži u par navrata - prije jednog milenija sa "opismenjivačima" (zapravo asimilatorima za potrebe Istočne rimske imperije) tadašnje domaće elite, Ćirilom i Metodijem, kao i prije par vijekova kad im je velikojevrejski imperijalizam (putem velikonjemačkog) preko Vuka Karadžića nametnuo pravopis koji odgovara tom imperijalizmu (izbacivanjem "grčkih" slova kao ključnog dokaza da je Ilirsko (Vinčansko) pismo, a koje se nalazilo i na stećcima, preteča sve pismenosti uključujući istočnu).

Moguće je da uvredljivu riječ u latinskom jeziku, "Servi" (u značenju roblje) za Srbe i inače Ilire, Rimljani nisu nametnuli Ilirima kao originalnu iz latinskog, već je ista iz geostrateških razloga uvežena u latinski kako bi postala samouvreda za Ilire u klasičnoj autocenzuri. (Uzorak 3-od-3 sa Croatino u značenju imbecili te Bosnae u značenju stoka ne ostavljaju sumnje da se radilo o uvredama, ali je s obzirom na gore pomenutu inverziju za Srbe izvjesno da su sve tri ušle iz ilirskog u latinski kao uvrede a ne obratno - na šta upućuju i gore navedeni frizijski dakle predantički izraz bos za šumu tj. bosma za ljude iz/od šume) Sam korijen serbum je ustvari izvorno stariji od Starog Rima i latinskog jezika, te predstavlja osnovu imena Serbi koje su Iliri u Podunavlju koristili sami za sebe, dok su oni u užoj Iliriji tj. Bosni sve do Save i preko nje sebe nazivali Panoni ili Panini. Izvori Starog Rima (kojima se za razliku od onih kasnijih, iz Rimske imperije, još donekle i može vjerovati, a naročito mapama) tako Bosnu označavaju kao Panoniju a tek kasnije kao Ilirik odnosno Dalmaciju. Takođe, pošto se simbolika ilirskih božanstava proširila u Indiju, to ni Svastika, koja se nalazi i na starobosanskin stećcima, nije izvorno hinduski već ilirski simbol - Sunca sa razigranim zrakama, a u kojoj ulozi je često na prikazima Boginje Artemise tj. Serbone.

Legenda o nastanku Indije kaže da je ta nacija nastala na "sedam rijeka", što je očit pandan legende o nastanku Rima kao i Jerusalema prema kojim su ti drevni gradovi nastali na - "sedam brda". To Ilire stavlja u ulogu širitelja svoje civilizacije instaliranjem vlastitih dinastija na istok (Rusija, Indija) kao i na zapad (Rim), jug (Izrael, Egipat, Sumer-Asirija-Mesopotamija, Libija, supsahara), te sjever (Skandinavija) nametanjem istovjetnih temeljnih legendi tj. mitologije, kao i božanstava (šamanstvo, koncept "Boga Sunca", te "Bogorodice"), metalurgije (nastanak bronze, bakra, a vjerovatno i željeza te dragih metala srebra i dr.), jezika nauke i tehnologije (kao danas engleski, a prije toga u vrijeme Napoleona i Francuske revolucije - francuski, te prije toga latinski, onda grčki, pa idući dalje u prošlost sve do ilirskog tj. bosanskog odnosno srpskog). Kasnije, pa sve do modernog doba, i nebrojeni drugi gradovi su razvili vlastite legende o tome da su navodno i oni nastali "na sedam brda", iako su svi odreda nastali znatno kasnije pa je u tim slučajevima jasno da se radi tek o kopiranju legende Rima i Jerusalema iz čisto romantičarskih (kulturoloških) ili ekonomskih razloga (turizam).

Ko je stigao odakle

Kao što su zapadnoevropski centri moći podmetnuli da su "Slaveni" došli iz Rusije pa se ispostavilo da su zapravo Rusi došli iz Ilirije počev sa Yamnaya kulturom (sa pripadajućom Maikop kulturom: 3700–2600 p.n.e.) - ruskom protokulturom kao jezgrom ruske protodržavnosti i koju se smatra prvom protoevropskom kulturom ali koja je bila bronzana a bronza je nastala u Iliriji (Srbiji) pa su i ta kultura i jezik došli iz Ilirije, tako se ispostavilo da je i drugi takav mit - po kom su fantomski arijevci (npr. Svastika na starobosanskim stećcima i stijenskim crtežima iz neolita - dakle prije prve indijske kulture Harappa) došli u Iliriju iz Indije - tek inverzija istine; i same Indijce tamošnji naučnici uče upravo obrnuto tj. da su Arijevci došli u Indiju iz Evrope. Širenju vrhovnih ilirskih bogova i boginja treba dodati i širenje brojnih troličnih božanstava (sa tri lica) koja su se nakon 3000 p.n.e. počela javljati najviše u Africi i Bliskom istoku, a očito po uzoru na ilirskog vrhovnog boga Troglava kao prvog trojnog božanstva. Simbol djeteline u predantici je izuzetno rijedak i nalazi ga se uglavnom na predmetima vezanim za vladare i bogove. Neki karakteristični primjeri (od svega 10-ak koliko ih postoji) su (slika): Sumersko sveto tele od mermera (3300 p.n.e.), Mesopotamijski Bog Lama (2100 p.n.e.), i Sveto tele u grobnici Faraona Tutankamona (1327 p.n.e.) izrađeno u obliku solarne kočije koja Faraona u pratnji Boginje Sunca Isis (majke Boga Sunca Ra tj. Horusa) treba odvesti u raj.

Ilirsko ("Slavensko") vrhovno trobožanstvo Troglav se sastoji iz tri vrhovna boga i to: Svarog - bog nebeskog ognja, Daž-bog - bog-djelitelj bogatstva i blagostanja ("bog Sunca"), i Perun - svemogući bog grmljavine i rata. Troglav se nalazi i u Indiji, u barem dva različita religijska tripleta, naime kao: (A) Hindu religijski trio i to: Svā-rāj - bog nebesa (sinonimi: Indra; Devendra; poznat kao Svarog i u drevnom Egiptu gdje su se "Slaveni" takođe proširili), Bhaga - bog blagostanja i napretka, te Puranas (पुराण, purāṇa) - fundamentalni princip cjelokupne indijske drevne mitologije; odnosno kao (B) tri boga vedičkog vlastitog trobožanstva Trimūrti (त्रिमूर्ति , "trooblični"): Shiva - bog razaranja, Brahma - bog stvaranja, te Vishnu (još zvan i Brahman) - bog očuvanja. Ovo dvostruko širenje religijske trojnosti (mitologije Troglava) na Indijski potkontinent je jedan od ključnih dokaza da su "Slaveni" proširili svoj uticaj u Indiju a ne obratno - pošto bi to zahtijevalo manje vjerovatnu dvostruku sintezu (stapanje dvaju različitih tria indijskih božanstava u jedan trio ilirskih tj. "slavenskih").

Starobosanski korijeni

Dok je Kakanjska kultura (6230 p.n.e.) najstarija u Bosni, dilemu o tome koja je umjetnička kultura Starobosanske (Ilirske) civilizacije važnija odnosno "starija" - Butmirska ili Vinčanska - nije teško riješiti ako se zna da su u Butmirskoj po prvi put vjerno prikazana ljudska lica kao i da je najveća koncentracija stećaka - njih preko 85% - u Bosni odnosno druga najveća koncentracija u Srbiji, a ne obratno - pa se prema tome, kao i sami stećci i jezik, i civilizacija širila radijalno iz Bosne prema vani. U skladu s tim opštim trendom su i rezultati savremene genetske antropologije. Osim toga, stećci Srbije odnosno Crne Gore su složeniji u izrazu i formi - te su utoliko recentniji. Na kraju, nemoguće je reći je li i savremena Srbija (prelaskom iz Antike u Srednji vijek) nastala ranosrednjovjekovnim širenjem iz današnje Srbije u Hercegovinu, ili obratno - iz Hercegovine u današnju Srbiju, pri čemu je ključno da su i današnje unutrašnje političke granice Ilirije ("Balkana") recentan politički fenomen. Vrijedi napomenuti da je i sam Vuk Karadžić morao priznati da se najčišćim "serbskim" jezikom govori upravo - u Bosni.

Vodeći engleski i dr. klasičari iz vremena od prije 1878 (austrijske invazije na Bosnu pod maskom kolonijalne eksploatacije ali prvenstveno radi uništenja arheoloških dokaza) su vjerovali i da su Panonci (današnji Hrvati/Slavonci i Srbi) porijeklom iz Uže Ilirije tj. da su uglavnom Bosanci. Taj kontinuitet (prekinut jedino u vrijeme austrijskog uticaja na Balkanu) postao je danas ponovo očit zahvaljujući savremenim DNK studijama, a podržava ga i vjerovanje vodećih savremenih stručnjaka o Bosni kao Užoj Iliriji.

Pošto, kako je naprijed navedeno, Iliri nisu došli iz Rusije već obrnuto ali ni iz Indije već obrnuto, a kako se vidi (npr. iz hronologije širenja boginje plodnosti) ni iz Afrike već obrnuto - to presjekom najmanje tih triju pravaca širenja ilirskog uticaja (u koji se može ubrojati i onaj na američke kontinente, gdje su šamanski rituali u značajnoj mjeri kopija, ali recentnija, prailirskih mnogobožačkih rituala), preostaje da je Ilirija uistinu žarište iz kog su u svijet odaslane praktično sve temeljne vrijednosti koje i danas smatramo civilizacijskim - stvorene vlastitom ingenioznošću, vještinom i upornošću ovdašnjeg čovjeka. U svom glumljenom nastojanju da izgledaju veličanstveno, Rimljani su plagirali i izreku "Svi putevi vode u Rim" (u originalu: Svi putevi su ipak vodili u Iliriju, i vodiće cijelu vječnost).

Kako je pala Jugoslavija

Poricanje istorijskog prava Slavena na Balkan i - kao lažni osnov tog poricanja - mit o njihovom dolasku u 6-om/7-om v.n.e. uz austrijski falsifikat o Albancima kao Ilirima, iznijeti su jugoslovenskom lideru Josipu Brozu Titu 1950-ih od strane State Departmenta SAD-a (pod dominacijom Vatikana odnosno Kripto-Jevrejâ), kao "nove naučne činjenice" i međunarodnopravni osnov njihovog zahtjeva za ukidanje Jugoslavije u korist stvaranja Velike Albanije. Tito se isprva protivio, smatrajući da se radilo o blefu. Stoga je, kao kontrablef, i sam napravio manje strateške ustupke, preduzimajući lokalne aktivnosti i lažirajući mjere na državnom nivou: spriječio povratak srpskih izbjeglica iz II svjetskog rata na Kosovo, amendirao Ustav Jugoslavije 1968 pretvorivši je u lažnu Federaciju, itd. Ali suočen sa rastućim prijetnjama "pravednog napada" Zapada koji njegovim kontra-blefovima nije bio impresioniran (i čije su prijetnje bile praćene kvislinškim aktivnostima: Kosovskim iredentizmom od kraja 1968, MASPOK-om od 1969, atentatima na jugoslovenske diplomate i rukovodioce od 1970-1974, upadom Bugojanske ustaške terorističke grupe 1972, itd.), amendira Ustav još jednom 1971, te potom konačno popustivši i 1974 - čime su jugoslovenske republike pretvorene u savezne, a Jugoslavija u punu federaciju. Broz je te i druge očajničke poteze - uključujući odbijanje da imenuje vlastitog komunističkog nasljednika - vukao u nadi da će oni njegovom narodu omogućiti miran razlaz. Njegova Jugoslavija je bila drugi pokušaj restaurisanja istorijske Ilirije, izveden pod stalnim nasrtajima moćnih vanjskih neprijatelja i njihovih otvoreno kvislinških rukovodilaca predvođenih slovenačkim nacionalistom Kardeljom koji se još od 1937 zalagao za federalizaciju Jugoslavije kao metod za ostvarenje nezavisnosti Slovenije.

Posljedice prvenstva

Glavna posljedica činjenice da su Iliri (Panonci; Trojanci; Iliri; Srbi, "Slaveni"; Bosanci) prva civilizacija u istoriji čovječanstva, je u tome da nijedna druga civilizacija, kultura, nacija, narod ili organizacija ne polažu istorijsko niti bilo koje drugo pravo nad Ilirijom ili nekim njenim dijelom, ni pod kojim uslovima niti opravdanjem. Svi drugi subjekti istorijskog prava su daleko mlađi - i po starini svojih prava i po nivou razvoja društvenih odnosa.

Danas je teško sagledati do koje mjere su ti ostali činioci - pogotovo oni najneprijateljskije raspoloženi prema Ilirima poput Rima (Vatikana), Berlina/Beča i V.Britanije (ustvari: velikojevrejske elite) - zajedno sa kvislinzima radili i rade na zatiranju tragova postojanja te prve, primordijalne civilizacije na Zemlji. Ono što im smeta, ono što ih nervira, ono što ih istinski boli - jest nesagledivi doprinos te protocivilizacije (sa kojim oni nisu imali ništa i koji baš nikako ne mogu prisvojiti) koja je nakon miliona godina čovjekovog tavorenja po pećinama i pod jarmom sopstvenih strahova - ingenioznim kreiranjem metalnog (savremenog) doba te potom nesebičnim dijeljenjem plodova svog znanja, po prvi put omogućila istinski napredak pružanjem šanse čovječanstvu da ovlada strahovima te materijalnim i duhovnim svijetom.

Zahvaljujući prvenstveno informacionom dobu u kom ni najbolje čuvane drevne tajne to danas više nisu, do kraja su ogoljeni svi sebični interesi i duhovi kolonijalnih vremena umotani u nakaradno shvaćeni imperijalizam i pljačkaške mu varijante. Ti duhovi nikako da se ugase, dok u svojoj gluposti i zaostalosti društvenog razvoja (čak i najstarije civilizacije su dvostruko mlađe od protocivilizacije) umišljaju da će im sve sjajnije i blještavije građevine, ili tehnologije koje su od uma napravile mašinu mortale zaljubljenu u tričave sitnice koje nemaju niti mogu imati a još manje dati smisao - omogućiti da savladaju strahove u kojima su zarobljeni usljed te svoje društvene zaostalosti i iskonske primitivnosti... Neće.

Galerija

Realističan prikaz lica čovjeka praistorije. Čudesna Butmirska kultura Starobosanske civilizacije (5200 p.n.e.), se posebno ističe umjetničkim dometom kao jednom od najvažnijih odlika neke civilizacije. Kao primitivniji oblik stvaralaštva i izraza, većina stećaka su stariji od Butmirske kulture tj. istoj prethode za 1000-5000 godina.

Vezani članci

• This article in English
• Kripto-Jevreji Balkana

Reference

---