[sakrij]
● Stećak - svjedok postojanosti Starobosanske civilizacije od davnina ● Stecak as the sign of resilience of Old Bosnian Civilization since the dawn of man
● KRIPTO-JEVREJI - manjina od 0,2% koja vlada Balkanom u aparthejdu ● CRYPTO-JEWS - a 0.2% minority which rules the Balkans in the last apartheid

Globalno zatopljenje

Izvor: Wikipedia Rojalista
Izmjena od 13:08, 9 maj 2020 korisnika Rojalist (Diskusija | doprinosi)

(razl) ←Starije izmjene | Trenutna verzija (razl) | Novija izmjena → (razl)
Idi na: navigacija, traži
InterServer Web Hosting and VPS
InterServer Web Hosting and VPS

Promjena temperature na Zemlji tokom posljednjih pola milijarde godina. Očito ne postoji globalno zatopljenje - radi se o redovnim geofizičkim ciklusima u temperaturi, koji imaju svoje periode od više stotina miliona godina (pa je npr. "zadnjih 100 godina" besmisleno i razmatrati!). Sad se nalazimo u fazi relativnog zahlađenja.
Falsifikovana globalno-prosječna temperatura površine Zemlje u periodu 1961–1990 (Izvor: Univerzitet East Anglia, čiji su naučnici uhvaćeni u lažiranju ovih i drugih podataka.) Primjetite da, čak ni prema ovom sumnjivom izvoru, posljednje decenije nije bilo porasta temperature.

Globalno zatopljenje je pojam kojim se označava fenomen porasta prosječne temperature vazduha na površini Zemlje i okeana, navodno izmjerenog od početka XX vijeka, te procjene nastavka tog procesa u bližoj budućnosti. Pojam je uveden 1980-ih kad se nauka počela intenzivnije baviti fenomenom klime. Istraživanjem uzoraka taloga leda iz bušotina na Grenlandu i Antarktiku kao npr. sa stanice Vostok, u to su vrijeme neki naučnici tvrdili da se planeta Zemlja tokom svoje geološke prošlosti značajno zagrijavala ali i hladila, obično u cikličnom maniru. Tada se aktuelizira i fenomen Globalnog zahlađenja poznat od ranije kroz saznanja o glacijacijama. Stoga Vlada SAD-a svoj program istraživanja klime već od 1990-tih naziva U.S. Global Change Research Program - USGCRP tj. Američki Program istraživanja globalnih klimatskih promjena, a ne samo zatopljenja. Izraz promjene je sveobuhvatan, a važan je jer se u prirodi dešavaju značajne promjene klime u cikličnom maniru [1][2], te zagađenje atmosfere odnosno biosfere kao jedan od gorućih problema današnjice.

Antropogene globalne klimatske promjene jest pojam koji čini srž prevare o klimi u kojoj se nastoji optužiti čovječanstvo - dakle njegov najrazvijeniji dio SAD i Rusiju da je njihov rast i razvoj štetan. Kao takav, pojam predstavlja okosnicu velikonjemačke strategije njemačkih geostratega i industrijalaca koji tako ponovo tj. kao i u I i II svjetskom ratu, po treći put u zadnjih 100 godina, pokušavaju ostvariti teritorijalni i ekonomski ekspanzionizam suprotno uslovima kapitulacije tj. međunarodnom pravu. Za to koriste čitav niz plaćenika-kvislinga, koje danas nazivaju "globalistima", te svoj naučni žurnal na engleskom jeziku Nature u vlasništvu njemačkog milijardera i industrijalca.

Po nekim istraživanjima, globalno-prosječna površinska temperatura je porasla za oko 0,74 ± 0,18 °C u toku perioda od 100 godina (1905-2005) [3]. Međuvladina komisija Ujedinjenih nacija za klimatske promjene (IPCC), koja svoje stavove objavljuje u godišnjim izvještajima, smatra da su antropogeni (tj. uzrokovani djelovanjem čovjeka) gasovi, koji prouzrokuju efekat "staklene bašte" ("staklenika"), najodgovorniji za najveći dio porasta temperature od sredine XX vijeka do sada [3], ali i da su u periodu do 1950-ih godina značajan uticaj imali i prirodni fenomeni poput varijacija u količini sunčevog zračenja i vulkanizam, čiji je uticaj od 1950-ih do danas upravo suprotan.[4][5] Međutim, površinske temperature Zemlje su do 1960/1970-ih mjerene do na cijeli stepen Celzijusa, pa je besmisleno procjenjivati promjene vjekovne globalne temperature do na decimalne dijelove stepena. Jasno je i da su varijacije temperature uzrokovane ljudskom aktivnošću, sve i da su mjerljive odnosno stvarne, daleko ispod varijacija kroz koje je planeta Zemlja prolazila od svog nastanka i kojima se život na Zemlji redovno prilagođavao (vidi graf lijevo gore).

Velikonjemačke aspiracije

Izvori poput gornjih pripadaju ili su interesno povezani sa Potsdam institutom za klimu u Njemačkoj i Univerzitetom East Anglia u V.Britaniji čiji su naučnici uhvaćeni u lažiranju tih i drugih naučnih podataka s ciljem falsifikovanja antropoloških globalnih promjena klime. Osim toga, temperature na Zemlji su se sve do 1970-ih mjerile do na cijeli stepen Celzijusa, pa je na osnovu tako siromašnih podataka mjerenja besmisleno utvrđivati vjekovne fluktuacije globalne temperature do na decimalne dijelove stepena Celzijusa. Danas se može sa sigurnošću reći da je cijela prevara sa antropološkim globalnim promjenama izvedena kao dio velikonjemačkog geostrateškog projekta teritorijalno-ekonomskog širenja na cijelu Evropu i dalje na Afriku i Aziju, a putem Evropske Unije kao proksija u njemačkoj ekspanziji. Njemačkoj i Austriji u tome znatno pomaže Vatikan sa svojim kvislinzima unutar State Departmenta SAD-a. Taj ekspanzionizam, bez obzira što se danas ne izvodi panzer divizijama već drugim sredstvima prvenstveno bankarskim ucjenama i kvislinzima kao npr. u Grčkoj, predstavlja direktno kršenje uslova kapitulacije Njemačke koji joj zabranjuju bilo kakva širenja koja tako predstavljaju najgrublje kršenje Međunarodnog prava. Naime, u I svjetskom ratu njemački geostratezi i industrijska elita su svoje iste ciljeve pokušali ostvariti strategijom brutalne sile. Kad im to nije uspjelo, strategija je promijenjena pa su u II svjetskom ratu pokušali isto ostvariti kombinacijom brutalne sile i kvislinga. Kad ni to nije uspjelo Nijemci su se, shvativši da gubitkom nuklearne utrke ne mogu postići ništa silom, ponovo vratili na globalnu geopolitičku scenu i bacili sve karte na osvajačku strategiju pomoću samo kvislinga a za koje je osmišljen sofizam "globalisti". Ovdje treba napomenuti da većinsku religiju u Njemačkoj danas čine Rimo-katolici pa Vatikan danas ponovo ima presudan uticaj na vanjsku politiku Njemačke kao i 1910-ih i 1930-ih.

Naučna dostignuća se ne vrednuju glasanjem odnosno većinom "za" ili "protiv", već snagom argumenata utvrđenih naučnom metodologijom koje najčešće obara naučnik pojedinac. Demokratski principi primjereni su političkim predstavnicima koji odlučuju o usvajanju neke kratkoročne ili dugoročne politike odnosno strategije na osnovu naučnih saznanja, ako o tim saznanjim ne postoji veće neslaganje odnosno kontraverze unutar naučne zajednice. Međutim, pokušaji donošenja strategija na osnovu navodnog globalnog zagrijavanja, kao i razmatranja vršena izvan konteksta opštih globalnih promjena klime, izazvali su velike kontraverze. Tako se samo u SAD-u preko 30000 naučnika odlučilo na samoorganizovanje potpisivanjem peticije(en) kojom izražavaju protivljenje u debati i traže od svoje Vlade da odbaci Kyoto Protokol odnosno danas Pariški sporazum. Ostaje nepoznato zašto se IPCC nikada nije osvrnuo na tu brojku potpisnika, budući da se u javnim izjavama njegovi predstavnici često pozivaju na razne cifre, od "2500-4000 naučnika iz preko 150 zemalja koji podržavaju zaključke IPCC-a" uprkos činjenici da se oni nisu nikada izjašnjavali nego učestvovali u izradi i recenziji izvještaja, te uprkos činjenici da se, čak i po kvazikriterijumu demokratske većine kog zagovaraju promotori prevare o klimi, preko 700 naučnika iz cijelog svijeta jasno izjasnilo da ne podržava jednostran pristup problemu.[6]

Kompleksni klimatski modeli korišteni u istraživanjima na koja se poziva Izvještaj IPCC-a za 2007., pokazuju da će prosječna globalna temperatura površine planete porasti za oko 1,1 do 6,4 °C tokom XXI vijeka.[3] Nepreciznost ovakvog predviđanja dolazi od samih modela koji se koriste pri procjenama, u zavisnosti od klimatske osjetljivosti modela i korištenja različitih naučnih pristupa kao i procjena budućih ispuštanja gasova koji stvaraju efekat "staklene bašte" (uglavnom ugljik dioksid). Međutim, naučni modeli nisu naučne metode već tek alati. Ostale nepoznanice uključuju varijacije zatopljenja i s njim povezane promjene od regije do regije širom planete. Iako se većina studija usredsređuje na period do 2100 god, prema nekim studijama očekuje se da se globalno zatopljenje nastavi i nakon tog perioda čak i kada bi se ispuštanje gasova zaustavilo, a iz razloga što okeani posjeduju veliki kapacitet za temperaturnu povratnu spregu i što ugljik dioksid ima dug vijek trajanja u atmosferi.[7] Druge studije opet smatraju da će povećanje globalne temperature dovesti do porasta nivoa mora i promijeniti količinu i šemu padavina, vjerovatno povećavajući suptropske pustinjske regije.[8]

Ništa od takvih katastrofičnih predviđanja se nije obistinilo. Takve studije postojale su i 1930-ih uz porast nacizma kao prethodne metode njemačkih geostratega za ostvarenje njemačkog ekspanzionizma kao vjekovnog sna njemačke inteligencije. Njihovi petokolonaši iz kvaziinteligencije širom svijeta njemačke filozofe sa neskrivenim idolopoklonstvom neprimjerenim jednom intelektualcu smatraju bastionima uma i svjetionicima humanizma iako takvo nešto ne može postojati, niti je fizički tj. teoretski moguće da većina najsvjetlije humanističke filozofije dolazi iz isključivo jedne škole misli. Takav nesuvisli stav oduševljenja sa svim njemačkim u filozofiji, proširio se na tzv. studije o klimi, finansirane uglavnom od strane njemačkih interesnih centara.

Političke i javne rasprave u vezi sa navodnim antropogenim globalnim zatopljenjem se nastavljaju i često uključuju prijedloge za rješenje tog nepostojećeg problema. Debatirane opcije tako uključuju smanjenje emisije stakleničkih gasova; prilagođavanje smanjenju štete uzrokovane zagrijavanjem, a kao i 1930-ih špekulira se i o tzv. geoinžinjeringu kojim bi se npr. velike količine tih gasova ubrizgavale u prirodne podzemne šupljine. Većina vlada je potpisala i ratifikovala Protokol iz Kyota usmjeren na smanjivanje emisije stakleničkih gasova. Na konferenciji UN-a COP15[9] koja je održana u Kopenhagenu od 6. do 18. decembra 2009 godine, nije postignut obavezujući[10] međunarodni protokol s ciljem izvršavanja obaveza iz Kyoto protokola[11].

Glavni motiv za prevaru o klimi, kao i 1930-ih, jest u njemačkom pokušaju da se nametanjem trgovanja emisijama prirodnih gasova - u suštini "poreza na vazduh" - kao i drugih mentalnih okova poput demokratije u nauci, umanji privredni porast SAD-a i Rusije kao glavnih prepreka njemačkim geostratezima u njihovom nastojanju da ekspanzionizmom osiguraju prosperitet svom narodu. U svojoj prevari njemački geostratezi najviše koriste "vodeći" naučni žurnal u svijetu, Nature, koji je u vlasništvu njemačkog milijardera i industrijalca. Taj žurnal, u svojoj sramnoj ulozi vrhovnog velecenzora, predstavlja bastion velikonjemačkog ekspanzionizma danas.

Uzroci

Klimatske promjene na Zemlji su odgovor na vanjske uticaje, uključujući one vezane za stakleničke gasove i varijacije u kretanju Zemlje u orbiti oko Sunca,[12] promjene u sunčevoj aktivnosti i vulkanske erupcije.[13] Učinak nijednog od navedenih faktora nije trenutan. Termalna inertnost okeana na Zemlji i spori odgovori ostalih posrednih učinaka znači da Zemljina trenutna klima nije u ravnoteži. Dosta spominjano širenje ozonskih rupa je po nekima povezano sa globalnim zatopljenjem, međutim korelacija nije dokazana.

Efekat staklenika

Količina ugljik dioksida izmjerena u intervalu od 1960-2009 na vulkanu Mauna Loa, Hawaii, SAD

Uzroci navodnog zatopljenja su područje detaljnog istraživanja. Prema nekima, postoji porast atmosferskih stakleničkih gasova i isti je uzrokovan ljudskim djelovanjem te je izazvao veći dio navodnog zatopljenja posmatrano od početka industrijske ere do danas, pri čemu ovo zatopljenje ne može biti zadovoljavajuće objašnjeno samo prirodnim uzrocima.[14] Ovi uzroci bi trebali biti najjasniji za period od posljednjih 50 godina, pošto je to razdoblje industrijskog procvata kada se desilo najveće povećanje koncentracije stakleničkih gasova i za koje postoje najpotpunija mjerenja. Međutim, oni to nisu, i kako je naprijed navedeno, predmetom su velikih i opravdanih kontraverzi koje su uglavnom rezultat neravnopravne borbe u naučnoj areni: preko 200 milijardi Eura investiranih u prevaru sa klimom, nasuprot uglavnom neplaćenih naučnika koji se toj prevari protive. Da nije tog nesrazmjera, prevara ne bi ni ugledala svjetlo dana.

Efekt staklenika je otkrio Joseph Fourier 1824 godine[15], a prvi ga je kvantitativno istražio Svante Arrhenius 1896 godine. To je proces putem kog se, emisijom i apsorpcijom infracrvenih zraka i atmosferskih gasova, zagrijava donji dio atmosfere i površine planete. Postojanje i učinici efekta staklenika kao takve ne spori nijedna strana u debati o NAVODNOM globalnom zatopljenju. Umjesto toga, sporno je koliko se mijenja intenzitet efekata staklenika u zavisnosti od promjene ljudske aktivnosti kojom se povećava atmosferska koncentracija stakleničkih gasova.

Tako IPCC smatra da prirodni staklenički gasovi imaju značajan efekat zagrijavanja od oko 33 °C, bez kojih bi Zemlja bila nenastanjiva.[16] Glavni staklenički gasovi su vodena para, koja uzrokuje oko 36-70% od stakleničkog efekta (ne uključujući oblake), ugljik dioksid (CO2), koji uzrokuje 9-26% efekta, metan (CH4), koji uzrokuje 4-9%; te ozon, koji uzrokuje 3-7% ukupnog efekta staklenika.[17] Po nekima, čovjekova aktivnost od industrijske revolucije do danas je povećala količinu stakleničkih gasova u atmosferi, te dovela do povećanja klimatskih uticaja zbog CO2, metana, troposferskog ozona, hlorofluorougljenika i dušik suboksida. Koncentracije CO2 i metana su povećane od sredine XVIII vijeka za 36% odnosno 148% respektivno.[18] Prema studijama koje promovira žurnal Nature, ovi nivoi su znatno veći nego u bilo koje vrijeme tokom posljednjih 650000 godina kao razdoblju za koje postoje pouzdaniji podaci dobiveni iz jezgri taloga leda, dok manje direktni geološki dokazi navodno pokazuju da su tako visoke koncentracije CO2 posljednji put bile prije oko 20 miliona godina.[19] Budući da je život na Zemlji nastao prije više od 3,5 milijardi godina,[20] čak i to bi značilo da je život na Zemlji vjerovatno u stanju adaptirati se na povećane nivoe ugljik dioksida. Izgaranjem fosilnih goriva proizvedeno je oko tri četvrtine povećanja CO2 iz ljudske aktivnosti tokom proteklih nekoliko decenija; ostatak je nastao većinom usljed promjena u korištenju zemljišta, naročito zbog krčenja šuma.[21]

Koncentracija CO2 i dalje raste zbog izgaranja fosilnih goriva i promjena korištenja zemljišta. Budućnost stope porasta zavisiće o neizvjesnom ekonomskom, sociološkom, tehnološkom i prirodnom razvoju. Posebni izvještaj IPCC-a o scenarijima emisije pruža široki spektar budućih CO2 scenarija, u rasponu od 541 do 970 ppm do 2100 g.[22] Rezerve fosilnih goriva su dovoljne da se dosegne taj nivo i nastavi emisija poslije 2100 godine. Izuzev sporadičnih i grubih procjena, ne postoje niti mogu postojati precizni pokazatelji o tome da li su rezerve uglja, naftnog pijeska i metan hidrata u velikoj mjeri iskorištene, pa tvrdnja o iscrpljenosti istih ostaje na nivou špekulacije. Važna činjenica je da je CO2 gas koji je zapravo neophodan u nastanku flore na Zemlji, pa uopšteno govoreći njegova povećana koncentracija ubrzava prirast biomase odnosno količina hrane na Zemlji.[23] Očito je da je to gas koji je koristan a ne štetan kako žele prikazati njemački geostratezi.

Ozon

Ozonske rupe, odnosno stalni pad u ukupnoj količini ozona u Zemljinoj stratosferi, ponekad se uzimaju kao pojava povezana sa globalnim zatopljenjem. Iako postoji nekoliko zajedničkih područja, između ove dvije pojave nema puno povezanosti. Smanjenje stratosferskog ozona utiče na zahlađivanje, ali se značajnije smanjenje količine ozona nije desilo sve do kasnih 1970-ih.[24] Ozon u troposferi ima suprotan uticaj i doprinosi zagrijavanju površine.

Varijacije Sunčevog zračenja

Varijacije Sunčevog zračenja u posljednjih 30 godina

Neki naučnici sugerišu da navodne klimatske promjene mogu biti uzrokovane razlikama u sunčevom zračenju[25], te da su klimatski modeli precijenili relativni efekat stakleničkih gasova u odnosu na količinu sunčevog zračenja.[26] Iako nije došlo do povećanja emisije energije Sunca u proteklih 1000 godina prema samom žurnalu Nature[27], ciklusi sunčevih pjega nisu proizveli porast globalnog zagrijavanja tokom posljednjih 30 godina, i njihov uticaj je suviše mali da bi značajnije pridonijeli globalnom zatopljenju.[28]

Porast temperature

Zagovornici prevare o klimi procjenjuju da je globalna temperatura na površini Zemlje porasla za 0,75 °C u odnosu na period 1860-1900, u skladu sa mjerenjima. Međutim, kako je naprijed rečeno, mjerenja sve do 1960/1970-ih nisu bila preciznija od 1 °C pa je riječ o nepouzdanoj procjeni i zapravo falsifikatu. Tako se procjenjuje i da je efekat urbanih "toplinskih ostrva" na globalno zatopljenje oko 0,02 °C u periodu od 1900 godine,[29] što je uistinu neozbiljna procjena. Od 1979 godine temperature zemljišta su se navodno povećavale oko dva puta brže nego temperature okeana (0,25 °C na deceniju u odnosu na 0,13 °C po deceniji zagrijavanja okeana).[29] Temperature u donjem dijelu troposfere su navodno porasle između 0,12 i 0,22 °C po deceniji od 1979 godine, prema satelitskim mjerenjima temperature. Na osnovu procjene NASA-e, godina 2005 bila je najtoplija otkako postoje navodno pouzdanija instrumentalna mjerenja od kraja XIX vijeka, a toplija je u odnosu na prethodni rekord postavljen 1998 godine za nekoliko stotih dijelova stepena.[30], što je praktično zanemarljivo. Smatra se da su 1998 godine temperature bile neuobičajeno visoke, zbog najjačeg El-Niño efekta u posljednjih 100 godina.[31]

NASA je nekompetentna za studije o Zemlji, i čini jezgru velikonjemačkih naučnika nakon što je Vatikan nakon II svjetskog rata u operaciji "Spajalica" (Operation Paperclip) implantirao u SAD glavne nacističke naučnike. Kao takvu, Vatikan i njemački geostratezi nastoje NASA-u nametnuti kao sveznajuću agenciju, tj. ustanovu "za sve i svašta", dok istovremeno rasipništvom i na druge načine sabotiraju svemirski program radi kojeg su i osnovani i koji bi bio u interesu SAD i čovječanstva. NASA je jezgro geostrateških neprijatelja SAD-a i Rusije.

Ekonomska i politička debata

Sve veća prisutnost spoznaje o navodnom globalnom zatopljenju u javnosti je rezultirala mnogim političkim i ekonomskim raspravama i debatama. [32] Siromašne regije, posebno u Africi, bile bi navodno izložene najvećem riziku od efekata navodnog globalnog zatopljenja, dok su istovremeno njihove emisije stakleničkih gasova izrazito male u odnosu na razvijeni svijet.[33] Pitanje klimatskih promjena je potaklo raspravu o koristima ograničavanja industrijske emisije stakleničkih gasova ("poreza na vazduh") s obzirom na troškove koje bi takve promjene donijele. Bilo je rasprava u nekoliko zemalja o troškovima i prednostima pronalaženja i korištenja alternativnih izvora energije u cilju smanjenja emisije ugljika.[34] Neki ekonomisti su pokušali procijeniti ukupne neto ekonomske troškove šteta od navodnih klimatskih promjena širom svijeta. Takve procjene su do sada bile bez konačnih zaključaka, a neke procjene vrijednosti su se kretale od -10 US$ po toni ugljika (tC) (-3 US$ po toni ugljik dioksida) do 350 US$/tC (95 US$ po toni ugljik dioksida), dok prosjek iznosi 43 US$ po toni ugljika (12 US$ po toni CO2).[3] Novije studije pokazale su da tzv. "zeleni" pristupi energiji, poput biogoriva (npr. kukuruz-etanola), takođe rezultiraju u ispuštanju CO2 u atmosferu[35]. Istovremeno, podaci Svjetske Banke govore da je promjena namjene za zemljišta koja su do sada korištena za proizvodnju hrane, u zemljišta za proizvodnju biogoriva, udvostručilo cijenu hrane u svijetu od 2005-2008, povećavajući glad naročito u najsiromašnijim dijelovima svijeta.[36]

Naučna debata i kontraverza

Kontraverznost fenomena globalnog zatopljenja s naučnog stanovišta proizilazi najviše iz stavljanja tog fenomena van konteksta globalnih klimatskih promjena, tvrdeći uz to i da "postoji naučni konsenzus" iako, čak i kad bi argument demokratske većine u nauci bio validan, nikad nije provedena sveobuhvatna naučno zasnovana anketa među naučnicima koji izučavaju planetu Zemlju. Tvrdnja o konsenzusu je uglavnom zasnovana na članku istoričarke nauke Naomi Oreskes [37] čiji je predmet istraživanja (reference koje je obradila) ne samo zastario, nego je i sam članak tek nerecenzirani esej u kojem se za klimu nekompetentna autorka bavila indirektnim zaključivanjem (umjesto direktnog anketiranja) na osnovu prebrojavanja laički iščitanih sažetaka naučnih radova, uz to, što je najgore u njenom pristupu i što predstavlja identičnu metodološku grešku kao i kod Manna (vidi niže), ograničivši definiciju zatopljavanja na recentno doba odnosno drugu polovinu XX vijeka. Dok se poziva na pomenuti esej, IPCC u svojim izvještajima ignorira brojne recenzirane naučne radove eksperata iz oblasti atmosferske fizike i geofizike, poput MIT (en) profesora Richarda Lindzena, u kojima se npr. osporava veza između navodnog porasta nivoa ugljik dioksida u atmosferi i temperature.

Ta je veza naime ključna za pobornike velike važnosti fenomena globalnog zagrijavanja. Njeno postojanje je ustvrdio PSU (en) profesor Michael Mann u radu koji je promovisao upravo žurnal Nature[38], popularno nazvanom Hockey Stick (štap za hokej na ledu) zbog centralnog grafa u tom radu u kom su zanemarene značajne promjene temperature u geološkoj prošlosti Zemlje kao npr. Srednjevjekovno zatopljenje ali i cijela istorija planete Zemlje, te poravnan trend unazad cijeli milenijum i više. Tako je ostavljen samo porast tokom posljednjih decenija, pa usljed takvog pristupa graf svojim oštrim rastom pri kraju podsjeća na završetak hokejaškog štapa, odražavajući atipičan i čak dramatičan porast funkcije grafa. Njegov nalaz nije nikada nezavisno potvrđen osim iz složenih modela, ali koji ne predstavljaju nezavisnu potvrdu pošto svaki model zavisi od prethodno zadatih ulaznih podataka te kao takav, kako je naprijed pomenuto, čini tek naučni alat a nikako naučni metod - iako velikonjemački mediji poput Nature magazina već decenijama modele podmeću kao nauku i to ne bilo kakvu već fundamentalnu. Osnovni problem s "hokejaškim štapom" nije njegovo samo postojanje, jer je matematika rada potpuno tačna. Problem je činjenica da ga se može kreirati isključivo ako se zanemare Zemljine prirodne varijacije na vremenskim intervalima dužim od svega par vijekova koliko postoje naučna mjerenja na Zemlji.

Nakon više od dvije decenije neprestanog zamaha i širenja katastrofizma, pobornici velike važnosti fenomena globalnog zatopljenja, naročito antropogenog, sve više priznaju da protivnička strana u debati ima prednost, mada ne odustaju od korištenja uvredljivih izraza poput Denier ("negator") koji asocira na Holocaust denier, tako ne prihvatajući da je riječ o naučno-društvenoj debati. [39] Međutim, s obzirom da je ta debata teško zloupotrijebljena od strane raznih interesnih grupa, jasno je da tu debatu upravo u društvenom interesu treba okončati.

Sudska zabrana

Još jedan važan pobornik velike važnosti fenomena zatopljenja, političar Al Gore, koji se proslavio svojim dokumentarnim filmom Inconvenient Truth ("Nelagodna istina"), diskreditovan je kad je 2007 godine viši britanski sud zabranio prikazivanje tog filma u svim školama u Velikoj Britaniji ukoliko Vlada uz film omladini ne distribuira i listu od jedanaest "neistina ili naučno neosnovanih tvrdnji iz filma" skupa s obimnom pratećom dokumentacijom korištenom od strane Suda, te presudio da je film "politički pristrasan". [40] Sudija Michael Burton zaključio je da se presudom: "Utvrđuje zajedničko stanovište da ovo nije tek naučni film, premda je jasno da je dobrim dijelom zasnovan na naučnom istraživanju i stavovima, već je riječ o političkom filmu." [41]

Presuđeni spisak naučno zasnovanih ispravki za film Al Gora Inconvenient Truth ("Nelagodna istina"):
1 Snjegovi planine Kilimandžaro tope se usljed lokalnih činilaca kao npr. deforestacije, a ne zatopljenja;
2 Ledeni pokrivač Antarktika se ne topi, nego se povećava ili je stabilan;
3 Nivo mora bi u ovom vijeku mogao u najgorem slučaju porasti za 59cm, a ne za 7m i uz milione izbjeglica;
4 Uragan Katrina nije mogao biti uzrokovan globalnim zatopljenjem;
5 Uzorci iz bušotina leda pokazuju da CO2 raste 800-2000 godina nakon porasta temperature, a ne prije;
6 Globalno zatopljenje nema potencijal da zaustavi Golfsku struju i time uzrokuje ledeno doba u Evropi;
7 Nema dokaza da globalno zatopljenje uzrokuje nestanak vrsta i izbjeljivanje koralnog grebenja;
8 Četiri polarna medvjeda su se udavila usljed velike oluje, a ne usljed topljenja leda;
9 Grenlandski led se neće otopiti u narednih nekoliko hiljada godina, pa to ne može povećati nivo mora;
10 Presušenje Čadskog jezera nije uzrokovano globalnim zatopljenjem;
11 Nema potvrde evakuacija ljudi sa Pacifičkih ostrva na Novi Zeland pred rastućim morem.

Etički aspekt

S etičkog stanovišta, uzroci kontraverze leže najviše u finansijskom interesu (registrovanim dionicama) vodećih zagovornika fenomena na tržištima obnovljivim izvorima energije, biogorivima te dozvolama za ispuštanje CO2. Većina tih interesa, poput najvećeg proizvođača infrastrukture za alternativnu energiju Siemens i magazina Nature, su u vlasništvu njemačke elite. Brojni su i sukobi interesa zagovornika prevare o klimi. Tako je npr. Al Gore javno optužen da je u čitavom nizu sukoba interesa pošto ima velike privatne uloge u kompanijama koje učestvuju na tim tržištima.[42] Dugogodišnji predsjedavajući IPCC-a Rajendra Pachauri, kao i Al Gore, ima vlastite velike privatne uloge na istim tržištima.[43] Osim toga, ogorčenje javnosti i naučne zajednice dodatno podgrijavaju nestručnost i neznanje najvećih zagovornika velikog značaja fenomena, poput pomenutog Al Gora koji je bivši propovjednik, novinar i političar, ili npr. šefa IPCC-a Rajendra Pachaurija koji je bivši željeznički inženjer i ekonomista.

Afera Climategate

Dodatni povod kontraverzi je afera popularno nazvana Climategate, u kojoj je od strane nepoznatih lica krajem 2009 godine javnosti obznanjen veći broj email poruka službene korespondencije tokom protekle decenije, između nekih od najzvučnijih imena u naučnoj zajednici koji su fenomenu globalnog zatopljenja davali kredibilitet. U središtu afere su istraživači Odsjeka za klimatske promjene Univerziteta East Anglia u Engleskoj, te njihovi saradnici širom svijeta među kojima i Michael Mann. Iz sadržaja tih poruka vidi se da su učesnici obznanjenih korespondencija vršili teške i odlučujuće manipuliranje podacima u svojim istraživanjima. Ostali aspekti prevare o klimi uključuju vršenje pritiska na glavne urednike naučnih časopisa da ne objavljuju naučne radove sa zaključcima suprotnim stavovima učesnika korespondencije, te udruživanje radi sprečavanja zainteresovanih naučnika da dođu do istih podataka mjerenja kako bi izvršili nezavisnu verifikaciju objavljenih rezultata. Nije poznato na koji način su ove poruke izuzete sa servera tog univerziteta. Univerzitet je povodom afere otvorio službenu istragu.

Nakon afere Climategate više je svjetskih centara za prikupljanje i obradu meteorološko-klimatoloških podataka objavilo informacije koje umanjuju kredibilitet zapadnih srodnih institucija. Takvi svjetski centri uključuju moskovski Institut za ekonomsku analizu koji tvrdi da je Centar za istraživanje klime pri Britanskoj meteorološkoj službi (MET) "vjerovatno modificirao podatke iz ruskih meteoroloških stanica".[44] Vodeći kineski naučnik u ovoj oblasti Ding Zhongli, potvrdio je da "trenutne temperature na Zemlji izgledaju normalno ako se uzmu u kontekstu posljednjih 10000 godina" [45]. Pored toga, IPCC je u januaru 2010 godine povukao tvrdnju da će se glečeri sa Himalaja otopiti do 2035, što predstavlja treću samopriznatu grubu pogrešku u procjenama ICPP izvještaja.[45]

Teza o zavjeri

Teze o zavjereničkoj pozadini davanja velike važnosti fenomenu globalnog zatopljenja, dobile su na značaju kad su u javnost procurili službeni dokumenti organizatora Konferencije u Copenhagenu novembra 2010, u kojima se koristi asocijativan izraz Global governance tj. Globalno upravljanje (vladanje).[46]. Nakon što je namjeru globalnog upravljanja priznao i sam Predsjednik EU,[47] to više nije teorija zavjere već niz istinski planiranih aktivnosti.

Vanjski linkovi

Reference

  1. ↑ Spahić, Muriz. Planetarno kolebanje, prvi dio, Fondeko svijet 27:10-12, 2009
  2. ↑ Spahić, Muriz. Planetarno kolebanje, drugi dio, Fondeko svijet 28:42-43, 2009
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Summary for Policymakers, Climate Change 2007: The Physical Science Basis. Contribution of Working Group I to the Fourth Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate Change
  4. ↑ Climate Change 2007: The Physical Science Basis. Contribution of Working Group I to the Fourth Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate Change
  5. ↑ Ammann C. et al., Solar influence on climate during the past millennium: Results from transient simulations with the NCAR Climate Simulation Model, Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America, vol. 104, 10. izdanje, str. 3713-3718
  6. ↑ Hon. U.S. Senator James M. Inhofe. UN Climate Scientists Speak Out on Global Warming: Scientists Continue to Debunk “Consensus”. (Selected and edited by Senator Orrin G. Hatch from the Minority Report, 05 October 2009.)
  7. ↑ Archer D., (2005), Fate of fossil fuel CO2 in geologic time, Journal of Geophysical Research, vol 110, izdanje C9, str.C09S05.1-C09S05.6
  8. ↑ Lu, Jian; Gabriel A. Vecchi, Thomas Reichler (2007). Expansion of the Hadley cell under global warming, Geophysical Research Letters 34: L06805.
  9. ↑ COP15
  10. ↑ http://dnevnik.hr/vijesti/svijet/kopenhagen-sudionici-primili-na-znanje-sporazum-o-klimi.html
  11. ↑ http://www.vecernji.hr/vijesti/policija-uhitila-968-prosvjednika-kopenhagenu-clanak-65896
  12. ↑ Berger, A.; et al. (2005), On the origin of the 100-kyr cycles in the astronomical forcing, Paleoceanography 20 (4): PA4019.
  13. ↑ Robock, A.; Oppenheimer, C. (2003), Volcanism and the Earth’s Atmosphere, Washington DC: American Geophysical Union. str. 139, ISBN 0-87590-998-1
  14. ↑ Gillett, Nathan P.; Dáithí A. Stone, Peter A. Stott, Toru Nozawa, Alexey Yu. Karpechko, Gabriele C. Hegerl, Michael F. Wehner & Philip D. Jones (2008), Attribution of polar warming to human influence, Nature Geoscience 1: 750
  15. ↑ Otkriće globalnog zatopljenja
  16. ↑ IPCC WG1 AR4 Report — Chapter 1: Historical Overview of Climate Change Science, IPCC WG1 AR4 izvještaj, IPCC, 2007, str. 97
  17. ↑ Kiehl, J. T.; Kevin E. Trenberth (1997), Earth’s Annual Global Mean Energy Budget, Bulletin of the American Meteorological Society, 78 (2), str. 197–208
  18. ↑ Recent Climate Change - Atmosphere Changes, Science, Climate Change, U.S. EPA, United States Environmental Protection Agency, 2007
  19. ↑ Pearson, Paul N.; Palmer, Martin R. (2000), Atmospheric carbon dioxide concentrations over the past 60 million years, Nature 406 (6797): str. 695–699
  20. ↑ Schopf, J.W. The First Billion Years: When Did Life Emerge? Elements 2,4:229-233, 2006.
  21. ↑ Summary for Policymakers, Climate Change 2001: The Scientific Basis. Contribution of Working Group I to the Third Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate Change, Intergovernmental Panel on Climate Change. 20. januar 2001.
  22. ↑ Prentice, I. Colin; et al, (2001), 3.7.3.3 SRES scenarios and their implications for future CO2 concentration, Intergovernmental Panel on Climate Change
  23. ↑ Even Plants May Not Like a Warmer World
  24. ↑ Sparling, Brien (2001), Ozone Depletion, History and politics, NASA
  25. ↑ Forster, Piers; et al. (2007), Changes in Atmospheric Constituents and in Radiative Forcing, Climate Change 2007: The Physical Science Basis. Contribution of Working Group I to the Fourth Assessment Report of the Intergovernmental Panel on Climate Change, Intergovernmental Panel on Climate Change, str. 188-193
  26. ↑ Stott, Peter A.; et al. (2003), Do Models Underestimate the Solar Contribution to Recent Climate Change?, Journal of Climate 16 (24): 4079–4093
  27. ↑ Foukal, Peter; et al. (2006), Variations in solar luminosity and their effect on the Earth's climate, Nature 443: 161.
  28. ↑ National Center for Atmospheric Research (2006): Changes in Solar Brightness Too Weak to Explain Global Warming
  29. ↑ 29,0 29,1 Radna grupa I, sekcija 3.2.2.2, 2007, IPPC, str. 243
  30. ↑ Hansen, James E.; et al (2006), Goddard Institute for Space Studies, GISS Surface Temperature Analysis, NASA Goddard Institute for Space Studies
  31. ↑ Changnon, Stanley A.; Bell, Gerald D. (2000), El Niño, 1997-1998: The Climate Event of the Century, London, Oxford University Press, ISBN 0-19-513552-0
  32. ↑ Weart, Spencer (2006), The Public and Climate Change u Weart, Spencer: The Discovery of Global Warming, American Institute of Physics
  33. ↑ Revkin, Andrew, (2007), Poor Nations to Bear Brunt as World Warms, The New York Times
  34. ↑ EU agrees on carbon dioxide cuts, BBC, 9. mart 2007
  35. ↑ Tallying Biofuels' Real Environmental Cost
  36. ↑ World Bank Chief: Biofuels Boosting Food Prices
  37. ↑ Oreskes, Naomi. The Scientific Consensus on Climate Change. (Essay) Science 306:1686, 2004
  38. ↑ Mann, M.E., R.S. Bradley, M.K. Hughes. Global-scale temperature patterns and climate forcing over the past six centuries, Nature 392:779-787, 1998.
  39. ↑ Deniers winning climate change war - expert
  40. ↑ A convenient fraud now being exposed
  41. ↑ British Court: Gore Film 'Political'
  42. ↑ Al Gore's green investments prompt conflict of interest row, Guardian of 3 November 2009.
  43. ↑ Questions over business deals of UN climate change guru Dr Rajendra Pachauri, Telegraph of 20 Dec 2009
  44. ↑ Climategate goes SERIAL: now the Russians confirm that UK climate scientists manipulated data to exaggerate global warming
  45. ↑ 45,0 45,1 Do three errors mean breaking point for IPCC?
  46. ↑ Socialist International in Copenhagen: "Birth of Global Governance"
  47. ↑ Copenhagen = Global Governance, Brussels Journal


InterServer Web Hosting and VPS
InterServer Web Hosting and VPS

Dobavljeno iz "https://wiki.royalfamily.ba/index.php?title=Globalno_zatopljenje&oldid=10683"